ในอดีตกาล ณ กรุงพาราณสี พรหมทัต พระองค์หนึ่งพระนามว่า พระมหาสีลวราช พระองค์เป็นผู้
ทรงมีพระปรีชา สามารถพระทัยเปี่ยม ไปด้วยพระเมตตากรุณา

          ครั้นเมื่อได้ครองราชสมบัติ
แล้วก็ทรงปกครอง แผ่นดินโดยธรรม ทรงโปรดการทำทานยิ่งนักทรงให้ สร้างโรงทานไว้ถึง ๖ แห่งคือที่ประต ูเมืองทั้ง ๔ ด้าน ที่กลางพระนคร และที่ประตูพระราชวังเพื่อเป็นทาน แก่คนยากจนคนกำพร้าและคนเดินทาง

         ครั้งนั้นมีอำมาตย์ชั่วคนหนึ่งเห็น
พระราชามีน้ำพระราชหฤทัยเปี่ยมไป
ด้วยพระเมตตากรุณาจึงคิดเหิมเกริม
ถึงขนาดบังอาจลักลอบเข้าไปในเขต
พระราชฐานชั้นในหลาย ครั้งหลายครา
จนมีผู้มากราบทูลฟ้องร้องและพระองค์
ก็ทรงทราบด้วยพระองค์เอง

          ถึงแม้ว่าการกระทำเช่นนมีความ
ผิดถึงขั้นประหารชีวิตแต่พระองค์ทรงมีน้ำ
พระทัย กรุณาจึงทรงเพียงกว่ากล่าว และขับไล่ ไปเสียจากพระนคร