เสรีววาณิชชาดก
	:: สาเหตุที่ตรัสชาดก ::

.....ครั้งหนึ่ง ในสมัยพุทธกาล มีพระภิกษุรูปหนึ่งเมื่อเข้ามาบวชเรียนในพระพุทธศาสนาใหม่ ๆ ได้ตั้งใจปฏิบัติธรรมอย่างเคร่งครัดด้วยความพากเพียร แต่ยังไม่เห็นผลก็บังเกิดความท้อแท้ หมดกำลังใจคลายความเพียรลง เพื่อนภิกษุด้วยกันปรารถนาจะสงเคราะห์ภิกษุรูปนี้ จึงพากันไปเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

.....พระพุทธองค์ทรงมีพระมหากรุณาธิคุณจะอนุเคราะห์ภิกษุรูปนี้ จึงทรงระลึกชาติด้วยบุพเพนิวาสานุสติญาณ แล้วตรัสว่า “ดูก่อนภิกษุ เธอบวชในศาสนาที่มีแก่นสาร ให้มรรคผลเห็นปานนี้ เมื่อละความเพียรเสียแล้ว จะต้องโศกเศร้าตลอดกาลนานเหมือนดังเสรีววาณิช ที่ไม่ได้ถาดทองมีค่านับแสนนั่นทีเดียว”

.....ภิกษุทั้งหลายได้ฟังดังนั้น จึงกราบทูลอาราธนาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเรื่องของเสรีววาณิช

.....๑. โลภนักมักลาภหาย

.....๒. คนพาลมองเห็นโทษของผู้อื่นอยู่ร่ำไป แต่มองไม่เห็นโทษของตนเอง

.....๓. คนพาลเมื่อรู้ธรรมก็ไม่ยอมปฏิบัติตามธรรม ความรู้นั้นย่อมเป็นไปเพื่อความฉิบหายแก่เขา เพราะแม้รู้เรื่องภพชาติซึ่งเป็นเรื่องที่รู้ได้ยากยิ่งก็ยังนำความรู้นั้นไปเพื่อผูกอาฆาตจองเวร