.....ยามเช้าในเดือนมกราคม ยังมีความเย็นแห่งต้นฤดูหนาวลอยอ้อยอิ่งอยู่ กานดารีบเดินไปโรงเรียน เมื่อเดินผ่านโรงเรียนประถมที่เธอเคยเรียนก็เกิดชนเข้ากับเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังเดินถอยหลังมา หนูน้อยรีบบอก “ขอโทษค่ะ” จากนั้นก็หันกลับไปโบกมือลาหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนห่างออกไป หญิงสาวมีสีหน้ากังวล คงจะเป็นห่วงว่าหนูน้อยได้รับบาดเจ็บหรือปล่าว แม่หนูพูดกับหญิงสาวด้วยเสียงที่เอาใจว่า
.....“ หนูไม่เป็นไรหรอกจ๊ะแม่ หนูไปก่อนนะจ๊ะแม่จ๋า ”
.....เธอสังเกตเห็นว่าทั้งเด็กหญิงและคุณแม่ของเธอต่างมีรอยยิ้มอันอ่อนหวานให้แก่กัน ขอบตาของเธอร้อนผ่าวขึ้นในทันใด ภาพเหตุการณ์ที่คุ้นเคยดึงเอาความทรงจำที่ทอดทิ้งไปนานให้หวนคืนมาอีกครั้ง
.....กานดายังยืนอยู่ที่เดิม เขม้นมองไปยังมุมกำแพง นั่นคือมุมที่แม่มักจะหยุดยืนและโบกมือให้ เธอมองจนเหม่อ ตอนที่เรียนอยู่ชั้นประถม แม่มักจะขับมอเตอร์ไซด์คันเก่งมาส่งที่โรงเรียนทุกวันอย่างไม่รู้เหน็ดรู้เหนื่อย และเธอเองก็เหมือนเด็กหญิงน่ารักคนนั้น ที่เดินพลางหันหลังไปโบกมือให้พลาง แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กันที่ความรู้สึกผูกพันใกล้ชิดระหว่างแม่ลูก ค่อยๆ เลือนหายไปในชีวิตประจำวัน รอยยิ้มของวันนั้นถูกลืมเลือนไปในวันเวลาที่เร่งรีบยุ่งเหยิง
.....นานมาแล้วที่ไม่ได้ยิ้มหัวอย่างมีความสุข หน้ากลมๆ ของหนูน้อยที่แจ่มใส หล่นหายไปไหนเสียแล้ว ที่มาแทนคือใบหน้าแหลมผอม หน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะความเครียดอยู่เป็นนิจ เธอรู้สึกฉงนฉงาย นึกไม่ออกเลยว่า สูญเสียความรู้สึกที่อยากกอดแม่ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอกับแม่เวลานี้ ช่างเหมือนเครื่องจักรในเมืองใหญ่ที่ไม่มีวันสดใสได้เหมือนเดิม! หนูน้อยกับแม่ของเธอเดินลับตาไปแล้ว แต่ว่าเสียงหวานใสของเด็กหญิง และสีหน้าอ่อนโยนของหญิงสาวคนนั้นยังคงติดตาตรึงใจมิรู้ลืม กลิ่นกายของมารดาที่เธอคุ้นเคยเมื่อยามเป็นเด็กเล็กลอยมาปะจมูกขึ้นทันใด และยังคงวนเวียนอยู่ในบรรยากาศรอบตัว เธอรู้สึกอยากร้องไห้ อยากจะกอดแม่แล้วร่ำไห้เหมือนเช่นยามน้อยอกน้อยใจยามเป็นเด็ก…เธอผ่อนฝีเท้า ก้าวเดินอย่างเชื่องช้า ค่อยๆ คิด นึกถึงทุกคำพูดแห่งความอาทรของท่านโอ้ ! เธอจะทดแทนความยากลำบากของแม่ได้อย่างไร ในที่สุดก็ตัดสินใจว่าจะส่งลูกสาวคนที่อ่อนหวานช่างเอาใจคนเดิมคืนให้แม่ !
…เธอจะกอดแม่ให้เต็มรักเหมือนเช่นตอนยังเล็กๆ จะใช้ดวงตาที่ยิ้มเยือนดุจเคียวเดือนนั้น เกี่ยวเอารอยยิ้มที่สดใสดุจดวงตะวันของแม่กลับมาใหม่อีกครั้ง…
อุบลเขียว
