บันไดขั้นที่ ๒ คบบัณฑิต
คนทั่วไปมักเข้าใจว่า ผู้ที่เรียนหนังสือจบได้ปริญญานั้น คือบัณฑิต
ความจริงนั่นเป็นเพียงบัณฑิตทางโลกเท่านั้นยังไม่ใช่บัณฑิตที่แท้จริง เพราะผู้ที่ได้รับปริญญาแล้ว ถ้าความประพฤติไม่ดีอาจไปทำผิดติดคุกติดตารางได้ แต่บัณฑิตที่แท้จริงย่อมเป็นผู้ตั้งใจละชั่ว ประพฤติชอบ ประกอบแต่ความดี ความถูกต้องความสุจริต สามารถป้องกันตนให้พ้นจากคุกตะราง หริอแม้กระทั่งจากนรกได้
บัณฑิตที่แท้จริง จึงต้องเป็นคนที่มีวินิจฉัยถูกต้อง รู้ว่าอะไรถูก-ผิด ดี-ชั่ว บุญ-บาป ควร-ไม่ควรทำ ท่าให้ผู้อื่นมีความเห็นถูกยึดถือค่านิยมที่ถูกต้อง สามารถดำเนินชีวิตอยู่ด้วยปัญญา
. สาเหตุที่ท่าให้เป็นบัณฑิต เพราะใจมีสมาธิตั้งมั่น ใจผ่องใสใจปลอดโปร่ง เหมาะแก่การนำไปคิด ทำให้เกิดแต่ความสุขไม่มีความคับแค้น ไม่เดือดร้อน ไม่ทุกข์ ไม่ทุรนทุราย ในที่สุดก็ส่งผลให้คิดพูดทำแต่สิ่งดีๆ
บัณฑิตที่แท้จริงอาจเป็นใครก็ได้ อาจจะอ่านหนังสือไม่ออก เขียนหนังสือไม่ได้ หรืออาจเป็นผู้มีการศึกษาสูง หรืออาจเป็นญาติของเรา ฯลฯ ก็ย่อมได้ทั้งนั้น ขอเพียงท่านผู้นั้นเป็นผู้ที่คิดดี พูดดี และทำดี
คิดดี คือ คิดให้ทาน คิดให้อภัยอยู่เสมอ ไม่คิดผูกพยาบาทคิดเห็นถูกต้องดามความเป็นจริง เช่น เห็นว่าบุญบาปมีจริง พ่อแม่มีพระคุณจริง
พูดดี คือ พูดคำจริง พูดคำสมานไมตรี พูดคำมีประโยชน์พูดด้วยจิตที่ประกอบด้วยเมตตา และพูดถูกต้องตามกาลเทศะ
ทำดี คือ มีเมตตากรุณา ประกอบสัมมาอาชีวะ ทำ บุญให้ทาน รักษาศีล ทำ สมาธิภาวนาอย่างสม่ำเสมอ
เพราะฉะนั้น "บัณฑิตที่แท้จริงนัน มิใช่เพียงผู้มีปริญญา แต่คือผู้ที่อุดมค้วยศีล สมาธิ ปัญญา สามารถดำเนินชีวิตที่ดีงามและสร้างวินิจฉัยรู้ผิดชอบชั่วดีให้แก่ทุกคนที่อยู่ใกล้ หริอใครๆที่พบเห็นได้"
