Dhammaforpeople
ธรรมะเพื่อประชาชน
ตอน เลิกดื่มอย่างเด็ดขาด
เราเกิดมาชีวิตหนึ่งก็เพื่อสร้างบุญบารมีเท่านั้น ไม่ใช่เกิดมาเพื่อเพลิดเพลินอยู่บนโลกนี้ไปวันๆ เป้าหมายสูงสุดในชีวิตของเราทุกคน จะต้องบรรลุมรรคผลนิพพานให้ได้ คือเกิดมาต้องทำพระนิพพานให้แจ้ง เพราฉะนั้น
ในขณะที่เรายังอยู่ในระหว่างการเดินทางไกล เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทาง เราจะต้องเตรียมเสบียงของเราติดตามไปในภพหน้า เสบียงที่ดีที่สุดก็คือบุญกุศล ซึ่งเกิดจากการให้ทาน การรักษาศีล และการเจริญภาวนา ที่เรียกว่าบุญกิริยาวัตถุ ๓ ถ้าหากเราทำสิ่งเหล่านี้ได้สมบูรณ์ เราก็จะมีเสบียงติดตัวไปในภพชาติเบื้องหน้า ทำให้สร้างบรมีได้อย่างสะดวกสบาย พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ในขุททกนิกายธรรมบทว่า
“เอถ ปสฺสถิมํ โลกํ, จิตฺตํ ราชรถูปมํ. ยตฺถ พาลา วิสีทนฺติ, นตฺถิ สงฺโค วิชานตํ” ท่านทั้งหลาย จงมาดูโลกนี้อันตระการดุจราชรถ ที่พวกคนเขลาหมกอยู่ แต่ผู้รู้หาข้องอยู่ไม่
มนุษย์ส่วนใหญ่เกิดมาแล้วต่างก็ปรารถนาความสุขด้วยกันทั้งสิ้น ทุกคนปรารถนาจะเป็นคนดี
ถ้าหากเขารู้วิธีที่ทำให้เป็นคนดี ก็สามารถพัฒนาตนให้เป็นคนดีที่สมบูรณ์ ซึ่งเป้าหมายที่แท้จริงของคนดีคือ การขจัดกิเลสอาสวะให้หมดสิ้นไป แต่เนื่องจากภพชาติมาขวางกั้น ทำให้ลืมความตั้งใจที่ดีๆแต่ดั้งเดิม หรือเกิดมาแล้วไม่ได้พบกับกัลยาณมิตร
จึงทำให้ชีวิตหลงลืมเป้าหมายที่แท้จริงไปเพลิดเพลินยินดีเกี่ยวกับรูปเสียงกลิ่นรส สัมผัสทางอารมณ์ที่เกิดขึ้น เลยมองไม่เห็นหนทางที่จะไปถึงเส้นชัยของชีวิต เมื่อหลงลืมก็หลงใหล แล้วก็หลงผิด และติดอยู่กับเรื่องที่ไม่เป็นสาระแก่นสาร ปล่อยชีวิตให้ติดอยู่กับกระแสโลก กระแสกิเลส มองไม่เห็นโลกไปตามความเป็นจริง
ชีวิตจึงต้องวนเวียนอยู่ในห้วงทะเลทุกข์แห่งสังสารวัฏนี้ร่ำไป ต่อมาเมื่อได้กัลยาณมิตรผู้เข้าใจโลกและชีวิตอย่างดี มาแนะนำให้ได้พบแสงสว่างแห่งชีวิต จึงจะรู้จักโลกตามความเป็นจริง ความยึดมั่นถือมั่น หลงติดหลงใหลในสิ่งไร้สาระก็จะเริ่มคลายลง แล้วก็จะหมดไป
เหมือนดังเรื่องของหญิงสหายของนางวิสาขา ที่มัวหลงใหลติดอยู่กับการดื่มสุรา แต่เพราได้อาศัยพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นกัลยาณมิตรจึงทำให้เลิกสิ่งนั้นได้อย่างเด็ดขาด และก็หันมาปฏิบัติธรรม ทำตนให้บริสุทธิ์ ยกใจอยู่กระแสพระนิพพาน
เรื่องมีอยู่ว่า ในนครสาวัตถี มหาอุบาสิกาวิสาขา เป็นผู้ที่มีชื่อเสียงมากในเรื่องการทำความดี ทำให้เป็นที่รักของคนทั้งเมือง ใครๆก็ปรารถนาจะคบหาด้วย ในสมัยนั้น ถ้าหากมหาอุบาสิกาวิสาขา ไปร่วมงานมหากุศลที่ไหน สถานที่นั้นก็นับว่าเป็นสิริมงคล เวลามีงานสำคัญๆถ้าหากเชิญนางไปเป็นประธานได้ งานนั้นก็ถือว่าเป็นงานที่ทรงเกียรติอย่างยิ่ง
แม้นางจะมีอายุถึงหนึ่งร้อยปี ก็ยังดูเหมือนเป็นสาว เพรางามทุกวัย ถึงพร้อมด้วยเบญกัลยาณี และที่สำคัญ นางงามทั้งภายนอกและภายใน เพราะได้เข้าถึงความเป็นพระอริยะเจ้า เป็นโสดาบันบุคค มีธรรมะเป็นอาภรณ์ หอมฟุ้งไปด้วยกลิ่นธรรมะของพระอริยะเจ้า
สมัยนั้นกุลบุตร ๕๐๐ คน ได้พาภรรยาไปเพื่อให้ได้รู้จักกับมหาอุบาสิกาวิสาขา เพื่อจะได้ซึมซับคุณธรรมความดี เพราะใครก็ตามที่ได้คบหากับนางวิสขา ก็จะได้ชื่อว่ามียอดกัลยาณมิตรผู้ชี้แนะเส้นทางบุญเพื่อเปิดหนทางสวรรค์นิพพาน ฉะนั้นคนดีใครๆก็อยากคบหาสมาคมด้วย
บังเอิญว่าช่วงนั้นมีงานมหรสพเกี่ยวกับการดื่มสุรา ในงานจะมีการนำเอาสุราที่หมักไว้เป็นอย่างดี มาประกวดกันว่า สุราของใครจะครองใจนักดื่มได้มากที่สุด และภายใน ๗ วันนั้น ทั้งเมืองจะหยุดการทำงานทุกอย่าง มีแต่การเล่นมหรสพ และการดื่มสุราเท่านั้น โดยภรรยาจะจัดแจงหาสุรามาให้สามีดื่ม และคอยต้อนรับเลี้ยงแขกที่มาเยือน แต่พอครบ ๗ วัน ทุกคนก็จะเลิกดื่มกันทันที และเริ่มทำการงานตามปกติ
แต่พวกภรรยาเห็นว่า สุราที่เตรียมไว้ยังมีเหลืออยู่ จึงอยากจะดื่มบ้าง หญิงทั้ง ๕๐๐ คนได้ชักชวนกันไปหาทางวิสาขา เพื่อให้พาไปเที่ยวชมสวนดอกไม้ และซ่อนสุราเอาไว้ในเสื้อ เมื่อไปถึงก็พากันดื่มอย่างเมามาย นางวิสาขาเมื่อทราบในภายหลัง
จึงกล่าวตักเตือนหญิงเหล่านั้นว่า ธรรมดามนุษย์ผู้มีใจสูงไม่ควรลดตัวลงต่ำไปดื่มสุรา ซึ่งเป็นทางแห่งความประมาท ทำให้ขาดสติสัมปชัญญะ พวกเธอทำสิ่งที่ไม่สมควร ทำให้ฉันได้รับความเสื่อมเสีย ถ้าหากสามีของพวกเธอรู้ก็เธอจะเดือดร้อน แต่พวกนางก็ไม่เชื่อฟัง จึงดื่มกันอย่างสนุกสนาน
พอกลับไปบ้าน สามีได้กลิ่นสุราก็จับได้ว่า ภรรยาไปแอบดื่มสุรา จึงลงมือลงไม้ทุบตี พร้อมกับสั่งห้ามภรรยาไม่ให้ดื่มสุราอีกเป็นอันขาด ถึงกระนั้นเมื่อมีงานมหรสพประจำปีอีก หญิงทั้ง ๕๐๐ คนก็เกิดความคึกคะนองอยากดื่มสุราอีก
พวกนางได้ออกอุบายด้วยการพากันไปหานางวิสาขา ให้พาไปชมสวนอีก แต่คราวนี้นางวิสาขาปฏิเสธ ไม่ยอมพาไป พวกนางก็อ้อนวอนใหม่ว่า ถ้าอย่างนั้น ขอให้ช่วยพาไปที่วัดพระเชตวันก็ได้ นางวิสขาก็ตกลง เพราะนางชอบไปวัด และเข้าใจว่าหญิงทั้ง ๕๐๐ คนอยากจะไปฟังธรรม
เมื่อไปถึงวัด หญิงทั้ง ๕๐๐ ซึ่งแอบซ่อนสุราขวดเล็กไว้ก็ได้แอบดื่มกัน แล้วจึงพากันไปนั่งต่อหน้าพระพักตร์ของพระบรมศาสดา นางวิสาขาได้กราบทูลอาราธนาพระบรมศาสดาให้แสดงธรรมให้พวกนางได้ฟัง
ขณะนั้นสุราที่หญิงทั้ง ๕๐๐ ดื่มเข้าไป เริ่มออกฤทธิ์ จึงมึนเมากัน ต่างก็แสดงอาการไม่สำรวมออกมา บางพวกก็ปรบมือคุยกันเสียงดังหัวเราะชอบใจ ทำกิริยาไม่สมควรต่อหน้าพระบรมศาสดา เมื่อพระพุทธองค์เห็นเหตุการณ์เช่นนั้น จึงมีพระประสงค์ให้พวกนางได้สติ และเกิดความละอาย
จึงบันดาลให้ความมืดบังเกิดขึ้นครอบคลุมทั่วบริเวณนั้น ผู้หญิงทั้งหลายก็เกิดความกลัว ขนลุกขนพองขึ้นมา จึงสงผลให้สร่างเมาทันที และพระบรมศาสดาก็หายไปจากที่ประทับ
ไปปรากฏบนท้องฟ้า เปล่งรังสีไสวยิ่งกว่าดวงจันทร์ ดวงอาทิตย์นับพันดวง แล้วได้ตรัสกับหญิงเหล่านั้นว่า พวกเธอมาถึงสำนักของเราไม่ควรเป็นผู้ประมาท เพราะพวกเธอประมาทขาดสติ หมู่มารจึงได้โอกาสหัวเราะเยาะเอา บัดนี้พวกเธอควรทำความอุสาหะ รีบดับไป คือราคะ โทสะ โมหะ
ในเวลาจบพระธรรมเทศนา หญิงเหล่านั้นก็ได้บรรลุโสดาปัตติผลเป็นอารยบุคคลผู้ไม่ล่วงละเมิดศีลอีกต่อไป และก็เลิกจากการดื่มน้ำเมาได้อย่างเด็ดขาด เพราะมีจิตดื่มด่ำอยู่ในกระแสแห่งธรรมอยู่แล้ว
เพราฉะนั้น รสแห่งธรรมจึงชนะรสทั้งปวง เมื่อได้ลิ้มรสแห่งธรรมแล้ว เราจะไม่สนใจรสอย่างอื่นอีกต่อไป จะไม่ติดใจหลงใหลในสิ่งที่ไม่เป็นสาระ และก็จะเกิดปัญญาเห็นโทษ เห็นภัยในสุรายาเสพติดทั้งหลาย
เราจะเห็นว่าการดื่มสุราทำให้เสียทรัพย์โดยเปล่าประโยชน์ และยังเป็นบ่อเกิดของโรคต่างๆมากมาย ดื่มแล้วทำให้ขาดสติ ก่อการทะเลาะวิวาทกันขึน และเงินทองที่หามาได้ แทนที่จะใช้ให้เกิดประโยชน์ กลับนำไปเป็นอุปกรณ์ทำร้ายสุขภาพร่างกายตัวเอง
และทำลายเกียรติยศชื่อเสียงที่ตัวเองมี ทำให้ไม่ได้รับความเชื่อถือ ขาดความไว้วางใจจากผู้บังคับบัญชาและเพื่อนร่วมงาน ถ้าดื่มมากๆก็จะขาดความละอาย แล้วสติปัญญาความทรงจำก็จะเสื่อมถอยลงไปทุกวัน ดังนั้นสุราเมรัยทุกชนิดจึงเป็นบ่อเกิดแห่งความประมาท ซึ่งผู้ประมาทแล้วก็เหมือนคนที่ตายไปแล้ว คือตายจากกุโศลกรรมความดีทั้งหลาย หาความเจริญในชีวิตได้ยาก
พระผู้มีพระภาคเจ้าเคยตรัสเอาไว้ว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย น้ำเมาคือสุราเมรัย ที่บุคคลเสพแล้วดื่มให้มากแล้ว ย่อมทำให้ไปเกิดในนรก ในเปรตวิสัยและสัตว์เดรัจฉาน ผลการดื่มสุราและเมรัยอย่างเบาที่สุด เมื่อมาเกิดเป็นมนุษย์ จะทำให้เป็นบ้า สติสัมปชัญญะก็จะไม่สมบูรณ์” เพราฉะนั้น ท่านที่ยังดื่มสุราอยู่ ก็ให้เลิกดื่ม มีพวกพ้องบริวารดื่มก็แนะนำให้เขาเห็นถึงโทษภัยของสิ่งเหล่านี้ และชักชวนมาดื่มรสพระธรรมแทน แนะนำให้มาสั่งสมบุญ ทำความดี ประพฤติปฏิบัติธรรมกัน
