นิทานอีสป เรื่อง ห่านป่าและหมู่เมฆ
ผู้แต่ง : อีสป
ณ ท้องฟ้าสีครามกว้างใหญ่ หมู่เมฆก้อนขาวล่องลอยไปกับสายลมอย่างมีความสุข ขณะที่หมู่เมฆกำลังลอยละล่องอยู่นั้น เมฆก้อนหนึ่งก็พูดขึ้นว่า
"วันนี้พวกเราจะลอยไปไหนกันดี แต่วันนี้สายลมกำลังดี ฉันอยากจะลอบไปกับสายลมเรื่อยๆ"
"ฉันเห็นด้วย"
หลายเสียงจากก้อนเมฆขาวต่างตอบไปในทางเดียวกัน
เวลานั้นยังมีห่านป่ากำลังบินด้วยความพยายามอยู่บนท้องฟ้าสีครามเพื่อที่จะหาอาหาร ขณะที่บินอยู่นั้นก็พบกับกลุ่มก้อนเมฆสีขาวที่กำลังลอยละล่องกับสายลมไปในทางตรงกันข้าม หมู่เมฆก้อนขาวเมื่อเห็นห่านป่า เมฆขาวก้อนหนึ่งจึงพูดทักกับห่านป่า
"สวัสดีจ้ะห่านป่า เธอกำลังจะไปที่ไหนจ้ะ"
"ฉันกำลังจะไปหาอาหาร"
"ว่าไปแล้วนะห่านป่า เธอเห็นไหม พวกเราเนี่ยเหมือนกันเลยนะ ได้โบยบินอยู่บนท้องฟ้าสีครามเหมือนกัน"
ห่านป่าได้ยินเช่นนั้นจึงตอบกลับไปว่า
"ไม่เหมือนกันหรอกนะเมฆขาว ที่จริงแล้วเวลาที่ฉันบินทุกครั้งฉันจะต้องต่อสู้กับสายลมเสมอ แตกต่างจากพวกเธอที่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับสายลม"
:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
ผู้ที่กำลังพยายามนั้น ย่อมเหนื่อยกว่าผู้ที่สำเร็จแล้ว
