หิยฺโยติ หิยฺยติ โปโส ปเรติ ปริหายติ
อนาคตํ เนตมตฺถีติ ญตฺวา
อุปปนฺนจฺฉนฺทํ โก ปนุเทยฺย ธีโร
มัวรำพึงถึงความหลังก็มีแต่จะหดหาย
มัวหวังข้างหน้าก็มีแต่จะละลาย
อันใดยังมาไม่ถึงอันนั้นก็ยังไม่มี
รู้อย่างนี้แล้วเมื่อมีฉันทะเกิดขึ้น
คนฉลาดที่ไหนจะปล่อยให้หายไปเปล่า
(ขุ. ชา. ๒๗/๒๒๕๒/๔๖๗)
อดีตอาจเลือนหาย อนาคตอาจไปไม่ถึงจะคำนึงเนิ่นนานให้เสียเวลาปัจจุบันไปไยเวลาปัจจุบันมีค่ามากเพราะ คือเวลาจริง เรื่องจริง ชีวิตจริงที่พร้อมจะกำหนดความจริงมากมายได้มัวจมกับอดีตก็เสียเวลาปัจจุบันมัวฝันกับอนาคต เวลาปัจจุบันก็ถดถอยไปเรื่อยๆคนฉลาดจึงไม่หลงใหลอดีต ไม่เพ้อพกอนาคตมีเป้าหมายแล้วดำเนินไปอย่างเต็มที่ใช้เวลาปัจจุบันสร้างอนาคตอันงดงามใช้เวลาปัจจุบันสร้างอดีตภายหน้าอันสดใสด้วยสติปัญญาและพละกำลังอย่างเปี่ยมล้น
อนาคตที่อยู่หน้าเราก็สำคัญอดีตที่อยู่หลังก็สำคัญแต่สิ่งที่อยู่กลางตัวเราสำคัญกว่าเป็นความสุขภายในจากการทำใจหยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายฐานที่ ๗ เป็น "ปัจจุบันสุข" อันเป็นสุขทันที สุขในปัจจุบันที่ความทุกข์มิอาจมาย่ำยีผู้ฉลาดจึงไม่ตกหลุมพรางอดีต-อนาคตไม่ปล่อยปัจจุบันสุขให้จางหายไปด้วยการรักษาใจให้หยุดนิ่ง สงบ กลางตัวของเรา
-----------------------------------------------------------
" หนังสือส่องธรรม ล้ำภาษิต "
พระครูสมุห์ณรงค์ ทนฺตจิตฺโต
