ดวงจันทร์ กลาง ดวงใจ

กระดาษแผ่นหนึ่งของคุณยาย

 

 

                 วันนั้น..เวลาประมาณบ่ายสามโมงข้าพเจ้าได้ไปรับบุญแทนเปิ้ล เพราะเปิ้ลต้องกลับไปทำภารกิจส่วนตัวที่บ้านพัก คุณยายนั่งอยู่บนเก้าอี้นวมตัวเดิม ข้าพเจ้าก็นั่งอยู่ข้างๆ เก้าอี้ของท่าน คอยดูว่าท่านต้องการสิ่งใด

                  ในระหว่างนั้น...คุณยายจะชวนข้าพเจ้าคุยบ้าง เล่าเรื่องในอดีตบ้างท่านเล่าว่า

                  ข้าพเจ้าตอบท่านว่า ๑๑ ปีแล้วค่ะคุณยาย

                  คุณยายท่านบอกว่า "เออดี อยู่วัดนะ กินข้าววัด ไปขอข้าวหลวงพี่หมูกิน พระหมู ยายก็ให้ดูครัว ใครทำเลอะๆ เทอะๆ ไม่ได้ยายให้พระหมูจัดการหมด...

                   "ไอ้หลานน้อย หยิบกระโถนให้ยายหน่อย"

                    ข้าพเจ้าหยิบกระโถนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเคียงแล้วยกไปรองที่ใต้คางของท่านท่านจับกระโถน ให้อยู่ในระดับที่พอดี แล้วก็บ้วนน้ำลายลงในกระโถน พอคุณยายบ้วนน้ำลายเสร็จ ข้าพเจ้าก็หยิบกระดาษทิชชูให้ท่าน

                    ท่านก็บอกกับข้าพเจ้าว่า "ยายมีกระดาษแล้ว"

                    กระดาษแผ่นนั้นถูกพับเก็บไว้ในชายแขน เสื้อกันหนาวของคุณยาย คุณยายท่านได้ใช้ กระดาษแผ่นนั้นเช็ดที่ริมฝีปาก เช็ด ๑ ครั้งท่านก็กลับด้าน แล้วก็เช็ดอีก ๑ ครั้ง

                    ตอนนั้น...ข้าพเจ้าคิดอยู่ในใจว่า เกิดมาไม่เคยเห็นใครพับกระดาษทิชชูได้ประณีตเหมือน อย่างคุณยายมาก่อนเลยท่านจะแบ่งพับเป็นตอนๆ แต่ละตอนท่านจะใช้มือของท่านรีดทับ กระดาษนั้นให้เรียบเสมอกันทุกๆ ตอนเลย

                    ข้าพเจ้าอดที่จะถามคุณยายไม่ได้ว่า "ทำไมคุณยายต้องเก็บกระดาษทิชชูไว้ในชาย แขนเสื้อด้วยล่ะคะ"

                    ท่านสอนข้าพเจ้าว่า "พอเราใช้ด้านนี้ เสร็จแล้วก็พลิกไปใช้อีกด้าน พลิกไป พลิกมา แบบนี้นะ"

                    กระดาษแผ่นนั้น ถูกพับไปพลิกมาอยู่บน ตักของคุณยายอยู่หลายทบ จนครบทุกด้าน เหลือด้านที่จะใช้ในครั้งต่อไปอีกด้านเดียว แล้วท่านก็สอดเก็บไว้ที่เดิม

                    กระดาษแผ่นไหนที่ถูกใช้ครบทุกด้านแล้วก็จะถูกนำมาเรียงพับ ซ้อนกันเป็นตั้งๆ เพื่อเก็บไว้ใช้เป็นกระดาษรองซับน้ำลายในกระโถน ไม่ให้น้ำลายนั้นติดก้นกระโถน เวลาทำความสะอาดก็สามารถทำความสะอาดได้ง่าย

                    กระดาษแผ่นนี้..ถ้าไม่ได้มาอยู่ในมือของคุณยายแล้ว ก็คงจะลงไปอยู่ในถังขยะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ถูกนำมาใช้

 

กระดาษแผ่นหนึ่งของคุณยายช่างมีค่าจริงๆ !