คำถาม : เพราะเหตุใดจึงรู้สึกว่ายังไม่พอ หรือว่ายิ่งเจริญก็ยิ่งเห็นแก่ตัวคะ
พระอาจารย์ : คุณโยมตัณหา แปลว่า ความทะยานอยาก ดูดี ๆ นะคือไม่ใช่ความอยากธรรมดา แต่เป็นความทะยานอยากนั้นหมายถึงว่ามีร้อยก็อยากจะได้หมื่น แต่พอได้หมื่นปั๊บมันทะยานไปว่าอยากจะได้แสน พอได้แสนทะยานไปว่าถ้าได้ล้านก็ดี พอล้านบอกว่ามี 10 ล้าน ก็ดีพอมี 10 ล้าน บอกมี 100 ล้าน ก็ดีในอดีตเคยมีพระเจ้าจักรพรรคที่ปกครองทั้งโลกนะ สมบัติทั้งโลกเป็นของท่านหมดเลย อยู่มาก็รู้สึกว่าทำไมเราไม่ปกครองเทวดาด้วย แต่บุญท่านมีเยอะอาศัยจักรแก้วไปบนสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกาชั้นแรกได้ บุญมีมากขนาดที่ว่าเจ้าสวรรค์ยกสวรรค์ให้ปกครองเป็นมนุษย์อยู่สวรรค์แล้วปกครองเทวดาได้ อยู่มาก็คิดว่าทำไมเราเองไม่ได้ปกครองสวรรค์ชั้นสูงขึ้น อยากจะปกครองชั้นของพระอินทร์ บุญท่านเยอะพระอินทร์ต้องแบ่งสวรค์ให้ครึ่งหนึ่งไม่ได้ยกให้หมด เพราะพระอินทร์ก็บุญเยอะเหมือนกัน อยู่มายาวนานวันหนึ่งก็คิดว่าทำไมเราต้องปกครองได้ครึ่งเดียวไม่ปกครองทั้งสวรรค์ พอความโลภเกิดอย่างนี้ปั๊บเลยต้องตกจากสวรรค์บนโลก เพราะฉะนั้นถ้าเอาให้ได้พอตามอยากนะมันจะไม่พอหรอกสมบัติทั้งโลกยกให้เราหมด สุดท้ายจะรู้สึกไม่พออยากได้สวรรค์อีกดีที่สุดก็คือย้อนกลับมาอย่าทำตามกิเลส มันจะทะยานไปเรื่อย ๆ ไม่รู้จักจบ แต่ว่ามันดับที่ต้นเหตุคือว่ารู้จักสละทรัพย์ที่มีอยู่ให้ขาดออกจากใจ เพื่อสร้างบุญสร้างกุศลแล้วให้มีทรัพย์เพื่อดูแลตนเองครอบครัวตามสมควรแก่อัตภาพ มีสำรองเอาไว้จนกระทั้งเกิดความมั่นใจว่าชีวิตมีความมั่นคง ก็เหลือเฟือแล้วอย่างนี้ดีกว่า เจริญพร
