นิทานจีน สอนลูกรัก
ตอน มีมากต้องแบ่งปัน
เมื่อถึงฤดูหนาวหิมะตกโปรยปรายไปทั่วเมืองซ่ง เจ้าเมืองซ่งสวมเสื้อคลุมที่ทำด้วยขนสัตว์ตัวใหญ่ยาวจรดปลายเท้า
ขณะที่นั่งจิบน้ำชาชมสวนที่ปกคลุมไปด้วยหิมะอยู่หน้าเตาผิงในห้องโถงใหญ่นั้น เจ้าเมืองซ่งก็กล่าวกับอาเจิ้งที่เป็นคนสนิทว่า
"ฮูหยินบอกข้าว่า พวกชาวบ้านไม่ค่อยจะชื่นชอบข้ามากนักเจ้ารู้ไหมเป็นเพราะเหตุใด"
อาเจิ้งได้ฟังเช่นนั้นจึงชำเลืองมองผลไม้นานาชนิดๆ ที่อยู่ในตะกร้าใบใหญ่ที่อยู่บนโต๊ะ และเสื้อคลุมตัวใหญ่ยาวจรดพื้นที่ทำด้วยขนสัตว์หนานุ่มของเจ้าเมืองช่ง และกล่าวว่า
"ตอนเด็กๆ บิดาของข้าพเจ้าเคยเล่าให้ฟังเสมอว่าในสมัยก่อนนั้น บรรดาเจ้าเมืองที่ราษฎรจะรักใคร่และเทิดทูลนั้นมักจะเป็นเจ้าเมืองที่แบ่งปันข้าวปลาอาหารให้ราษฎรในยามฤดูแล้ง เมื่อราษฎรเก็บเกี่ยวข้าวและพืชผลไม้ได้ ครั้นเมื่อถึงฤดูหนาวเจ้าเมืองผู้นั้นก็จะนำเสื้อผ้าอาภรณ์ไปแจกจ่ายให้กับราษฎรผู้ยากไร้ที่ต้องทนทุกข์เหน็บหนาว ตลอดฤดูหนาวอันยาวนาน"
เมื่อเจ้าเมืองช่งได้ฟังเช่นนั้นก็ถึงกับอึ้ง ในวันรุ่งขึ้นเขาจึงออกจากจวนนำอาหารและผ้าห่มกับเสื้อกันหนาวไปแจกจ่ายให้กับราษฎรผู้ยากไร้ทั่วแคว้นเลยทีเดียว
