พระโพธิสัตว์ ในพระไตรปิฎก
โยมถาม : ในพระไตรปิฎก พระโพธิสัตว์ทุกพระองค์ต้องสร้างบารมีแบบสละชีวิตเป็นทานปรมัตถบารมี แต่ในปัจจุบันทำไมถึงไม่มีใครทำแบบนั้นแล้ว
พระอาจารย์ตอบ : การตั้งใจสละชีวิตเป็นทานปรมัตถบารมีถือเป็นบารมีขั้นสูง แต่ก็ต้องสละอย่างมีคุณค่าด้วย จู่ๆ เราจะสละชีวิตเพื่อบูชาธรรมแด่พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ด้วยการตัดคอตนเองดื้อๆ อย่างนี้ไม่ถูกต้อง แล้วยังกลายเป็นบาปอีกด้วย เพราะได้สละชีวิตโดยไม่ก่อให้เกิดสาระประโยชน์ใดๆ
ดังนั้น ถ้าเราอยากจะสละชีวิตเป็นทานเพื่อบูชาธรรม ก็ให้นำพาชีวิตตนเองไปทำดีอย่างเต็มที่เต็มกำาลัง ทั้งการให้ทาน รักษาศีล เจริญสมาธิภาวนา อย่างเอาชีวิตเป็นเดิมพัน แบบนี้ถึงจะเรียกว่าเป็นการสละชีวิตเป็นทานที่ถูกต้อง
พระโพธิสัตว์บางชาติเดินไปเห็นแม่เสือหิวโซจนจะกินลูกของตนเอง ท่านก็ให้ลูกศิษย์ไปหาอาหารมาให้แม่เสือแต่ไม่ทันการณ์ จึงยอมสละชีวิตของตนเองให้เสือกิน อย่างนี้ทําได้ยากมาก ต้องเป็นผู้มีใจเมตตาและมีมหาการุณามาก
เพราะฉะนั้น คุณค่าของการสละชีวิตตนเองไม่ได้อยู่ที่การตัดคอตนเองตาย เพื่อคิดบูชาสิ่งนั้นสิ่งนี้กันดื้อๆ ไม่เกิดประโยชน์ ที่สำคัญต้องรักษาศีลยิ่งชีวิตด้วย ถึงขนาดที่หัวเด็จตีนขาดก็ไม่ยอมทำผิดศีล
คนทั่วไปมักจะคิดว่าการรักษาศีลนั้นเป็นเรื่องง่าย แต่เมื่อใดต้องเอาชีวิตเป็นเดิมพันกลับคิดหนัก เพราะคนส่วนใหญ่มักจะเลือกรักษาชีวิตของตนเองก่อน ศีลจะขาดก็ต้องยอมไปก่อน
แต่พระโพธิสัตว์ไม่คิดเช่นนั้น ท่านไม่ยอมผิดศีลโดยเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ท่านนั่งสมาธิแบบเอาชีวิตเป็นเดิมพันไม่กลัวเมื่อยหรือกลัวเจ็บปวด ทำอย่างเต็มที่ เดิมพันด้วยชีวิตเป็นพุทธบูชามีทั้งคุณค่าและความหมาย
เจริญพร.
