บทความประจำวัน

การจะเข้าถึงพระธรรมกายได้ ต้อง “หยุด” อย่างเดียว การฝึกให้หยุด ใช้หลัก คือ ต้องสบาย

(เวลาตรึกองค์พระนอกรอบ เรามีความสุข แต่พอมานั่งในรอบ ผมนึกไม่ค่อยออกครับ) overload เอางี้ นั่งทำตาปรือ ๆ

ไหนใครนั่งแล้วมีความสุขบ้าง สุขเล็กน้อย สุขพอประมาณ (แยกไม่ออกครับ) สุขเล็กน้อย

ภาพภายในยังเห็นห่าง ๆ แสดงว่า ใจยังไม่นิ่งแน่น ถ้านิ่งแน่นมันต้องไปเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับพระภายใน

ลูกมีช่วง exercise ไหม ต้องมีช่วง exercise นะเดี๋ยวท้องอืด ลมเยอะ เส้นยึด เวลา exercise ต้องนานนิดนึง

ถ้าไม่หยุดนิ่ง ไม่มีวันเห็น หรือเห็นก็ไม่ชัด ธัมมจักขุกับญาณทัสสนะ มันต้องไปคู่กัน

อย่าไปนั่งกดดันตัวเองสิ ทำสบาย ๆ เรานั่งเอาความสุข ไม่ใช่นั่งเอาความทุกข์ ทำใจเย็น ๆ อยู่ในที่เย็น ๆ

ไม่ต้องไปกังวลอะไร ทำสบาย ๆ ทำจิตให้มันบริสุทธิ์ ให้ประคองทั้งหยาบทั้งละเอียด

เราต้องนิ่งแน่น นุ่มนวล ขอให้มีความบริสุทธิ์อยู่ภายใน และไม่วิตกกังวล ไม่ติดหยาบ

(พอนั่ง ๆ ไปจะเห็นแสงสว่างเป็นมวล ทั้งที่ใจมันก็ยังไม่นิ่งครับ ฟุ้งเรื่องนั่งสมาธิครับ จึงทำให้เกิดความสงสัยครับ)

ฟุ้งได้ฟุ้งไป ยามใดที่เราฟุ้งซ่านอย่าโมโหหรือรำคาญตัวเอง เป็นคนต้องคิดอยู่แล้ว

เราจะนึกถึงแสงสว่างที่เราเคยเห็นได้ ก็นึก ถ้ายังไม่ได้ เอาที่นึกได้ง่าย แม้นึกขึ้นมา

ของข้างในยิ่งเร็ว ยิ่งชัด แต่ของข้างนอกยิ่งเร็ว ยิ่งไม่ชัด ข้างในยิ่งเร็วมาก ๆ ยิ่งชัดมาก ๆ

ในช่วงที่ฝึกใหม่ ๆ เรายังครอบครองการเห็นภาพภายในยังไม่ได้ ยังเห็น ๆ หาย ๆ

โดยให้เริ่มต้นในจุดที่ง่าย และมีความสุขก่อน ที่จะไม่มีแรงกดดันตลอดเส้นทาง

เริ่มจากจุดเล็ก ๆ : หยุดแรก...เราต้องฝึกหยุดให้สมบูรณ์ ในทุกขั้นตอนต้องมีความสุขความบริสุทธิ์ตามที่บอกไว้ มีความสว่าง มีความมั่นใจ แจ่มแจ้งรู้แจ้งแทงตลอด

เราถูกความคิดสอนให้เราเชื่อว่า การเข้าถึงพระธรรมกายนั้นเป็นเรื่องยาก แต่จริง ๆ

เราก็ต้องนำใจมาอยู่ในตำแหน่งที่ถูกต้อง ซึ่งมีอยู่ตำแหน่งเดียว คือฐานที่ ๗

ลูกตรึกตลอดไหม ตลอดทั้งวัน ถ้าเราอยากได้จริง ๆ วิธีการทำก็ง่าย ๆ คือทำให้ต่อเนื่อง

ลูกอย่าไปตั้งใจมากเกินไปนะ จำวิธีการแล้วขวนขวายพยายามปรับปรุง พัฒนาทั้งหยาบทั้งละเอียด

เริ่มต้นที่จุดเล็ก ๆ ใส ๆ เพราะองค์ความรู้ทั้งหมดเริ่มขึ้นจากจุดเล็ก ๆ ใส ๆ ทั้งสิ้น