วันสุดท้ายของชีวิตขอไปอย่างมีชัย
ตั้งแต่เด็กพร่ำเรียกหาแต่การสร้างบุญ เฝ้าถามตัวเองตลอดเวลาว่า เราเกิดมาทำไม ชีวิตเราคง ไม่ได้มีเพียงแค่ เกิด แก่ เจ็บ ตาย นะ ชีวิตเราต้องมีมากกว่านี้ซิ!!! แรก ๆ วัดพระธรรมกาย นี่!! อย่าให้เอ่ยถึงเลย !! คือได้แต่ฟังกระแสทางโลกมากไป เพราะมีแต่ลบๆ ๆ มาตลอดเวลา เลยทำให้เสียโอกาสนับแต่นั้นมา ถามว่าเสียใจมั้ย...ตอบเลยว่า...มากมายและบอกตัวเองว่าทำไมเรา จึงโง่แบบนี้ ทำไม ฟังแต่กระแสข่าว "จวบจนมีเสียงกระซิบมาว่า (ใครทำอย่างไร ได้อย่างนั้นนะลูก) จึงยอมมา "วัดพระธรรมกาย"นับจากนั้น 3 ส.ค 2546 จวบจนบัดนี้ไม่เคยห่างจากวัดเลยค่ะ...(รู้คำเดียวว่าพระศาสนา เราปลอดภัยแล้ว)...และไม่เป็นการให้เสียโอกาสอีกต่อไปจึงทุ่มเททั้งกำลังกาย กำลังใจและ กำลังทรัพย์ทำกิจทุก ๆๆ อย่างที่จะสามารถทดแทนเวลาและโอกาส ที่เสียไปได้ และจะไม่มีคำว่าเสียใจเลยหากวันนั้นจะมาถึงวันสุดท้ายของชีวิตขอไปอย่างมีชัยค่ะ
สุริสา วัชรวรชาติ
