บทความวาไรตี้

 

เรื่องที่ ๒ อยู่อย่างไรให้เป็นสุข ในรั้วมหาวิทยาลัย(ช่วงที่ ๒ จากรั้วบ้านสู่รั้วมหาวิทยาลัย)

 

         มหาวิทยาลัย ก้าวย่างสำคัญของชีวิต ผมเองแม้จะ

สอบเอนทรานซ์ไม่ติดในครั้งนี้ แต่นั่นกีไม่ได้

หมายความว่า ผมจะไม่มีโอกาสประสบความ

         สำเร็จในชีวิต ตอนนี้เพื่อนๆ หลายคนคงก้าวเข้าไป

       สู่รั้วมหาวิทยาลัยกันแลัว ก้าวนี้เป็นก้าวสำคัญ ถือ

ว่าเป็นก้าวแห่งการกำหนดอนาคตเลยก็ว่าได้

 

        ผมก็ยังไม่แนใจว่า สังคมในมหาวิทยาลัยจะสวยงามอย่างที่วาดฝืนไว้หรือไม่ แต่ที่แน่ๆ

ตอนนี้ผมก้าวเข้าไปอยู่ที่นั่นเรืยบร้อย ผมจึงต้องเตรืยมตัวให้พร้อม เพื่อให้การดำเนินชีวิตใน

มหาวิทยาลัยรามคำแหงของผม มีความสุขซึ่งผมก็มีหลักการอยู่ ๔ข้อที่คิดว่า น่าจะใช้ได้ผล

ดีทีเดียว

 

       ๑. รู้จักปันกันกินปันกันใช้  ผมคิดว่าในลังคมวันนี้ยังเต็มไปด้วย การแข่งข้นชีงดีชีงเด่นกัน

คงจะดีถ้ามีการแบ่งปันก้นบ้าง ผมอยากให้คนที่อยู่รอบตัวผม รู้จักก้มการแบ่งปันพราะฉะนั้นก็

ต้องเริ่มที่ตัวเราเอง เป็นผู้ให้ก่อน ไม่ว่าจะให้ของ ให้อภัยให้คำปรึกษา ฯลฯ ลังคมนี้ก็จะรู้จัก

การปันกันกินปันกันใช้

 

    ๒. รู้จักใช้ถ้อยคำที่น่าฟ้งให้กำลังใจกัน  คำพูดเป็นเรื่องสำคัญ หากเราไม่ระมัดระวังคำพูด

แม้เพียงเล็กน้อย อาจทำให้มิตรกลายเป็นคัตรู และในทางกลับก้นอาจทำให้คัตรูกลายเป็นมิตร

ได้เช่นเดียวก้น ผมคิดว่า หากเราใช้คำพูดของเราให้เป็นประโยชน์ พูดแต่สิงที่ดีเสริมสร้างกำลัง

ใจให้กับเพื่อนๆ ตลอดเวลาเพื่อนๆ ของเราก็จะมีกำลังใจ เราเองก็จะเป็นบุคคลที่น่าคบหา แม้ว่า

เขาอาจจะเคยเป็นคัตรูของเรามาก่อนก็ตาม

 

  ๓. รู้จักช่วยเหลือซึ่งกันและกัน  ในมหาวิทยาลัยมีกิจกรรมต่างๆมากมาย บางอย่างทำคนเดียว

ได้ แต่บางอย่างต้องทำหลายคนลองคิดดูว่า ถ้าหากต้องใช้คนหลายๆ คนช่วยก้นทำ ผมจะไป

หาใคร เพื่อนๆ ของผมก็คงคิดเหมีอนก้น อย่างนั้นผมคงต้องเข้าไปช่วยเขาก่อน เพื่อที่ว่าคราวที่

เราต้องการคนช่วยเขา จะได้อยากมาช่วยเราบ้าง เมื่อเป็นอย่างนี้งานทุกอย่าง ก็จะสำเร็จลุล่วงได้

ด้วยดี

 

  ๔. มีความจริงใจเสมอต้นเสมอปลาย กว่าที่เราจะหาเพื่อนแท้ได้สักคนมันยากจริงๆ ผมเองก็

ตั้งใจว่าจะเป็นมิตรแท้ให้กับทุกๆคน  ด้วยการให้ความจริงใจไม่โกหกหลอกลวง และที่สำคัญจะ

ต้องรักษาสิงนี้ให้คงอยู่ตลอดไปด้วย

 

        เป็นอย่างไรบ้างครับ หสักการดำเนินชีวิตในสังคมมหาวิทยาลัยของผม ถ้าเพื่อนๆ ยังไม่

รู้ว่าจะใช้หลักอะไรก็สามารถนำไปใช้ได้ ไม่สงวนสิขสิทธื้ เพราะนี่ไม่ใช่หลักการที่ผมคิดขึ้นมา

เอง แต่นี้คือหลักในการยึดเหนี่ยวน้ำใจกันในพระพุทธศาสนา ถ้าจะเรียกภาษาพระตามที่เราเคย

เรียนกันมาก็คีอ "สังคหวัตถุ ๔" ยังไงล่ะครับ มี ทาน ปิยวาจา อัตถจริยา และสมานัตตตา ร้บรอง

ได้ผล เพราะผ่านการทดสอบมากว่า๒,๕๐๐ ปีแล้วครับ

 

          ก่อนจากกันตรงนี้ในฐานะที่เป็นเพื่อนนักศึกษาด้วยกันผมก็ขอให้๔ ปีในรั้วมหาวิทยา

ลัยของเพื่อนๆทุกคน มีแต่ความสุข ร่วมกันสร้างสังคมแห่งนี้ ให้ทุกคนรู้จักแบ่งปันกัน  เป็น

กำลังใจซึ่งกันและกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน มีความจริงใจให้กันเสมอ ให้เป็น ๔ ปีที่ทรง

คุณค่า เหมือนดังที่ตั้งใจไว้ทุกคนนะครับ