บทความประจำวัน

เมื่อข้าพเจ้าอายุราวๆ ๗-๘ ขวบนั้น เป็นเวลาที่มีชีวิตอบอุ่นมาก เพราะอยู่กับพ่อแม่ พอ ๘ ขวบไปแล้วต้องออกจากบ้าน

ข้าพเจ้าได้พูดปลอบใจไปหลายประการ วิธีที่ใช้กับตนเอง และชวนให้ผู้อื่นใช้อยู่เสมอคือ ให้พยายามมองเรื่องร้ายให้เป็นเรื่องดี

สัตว์ที่มีอํานาจสามารถทําให้มนุษย์ บางคนที่มีกรรมเก่าบางอย่างในอดีตอยู่มีอาการงงงวย จิตใจเคลิบเคลิ้ม เรียกว่าจิตตก

ความรู้สึกประการที่สองที่เกิดตามมา เป็นความรู้สึกฉงนสนเท่ห์ใจ ในเหตุการณ์แปลกประหลาด ที่เกิดขึ้นกับตัวข้าพเจ้าเอง

ข้าพเจ้ามองดูพระภิกษุรูปนี้ ไม่มีลักษณะคนทางภาคนั้น แววตาของท่านแสดงความปีติยินดีอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้ายิ้มละไม

ต้นไม้ดอกต้นที่สามที่จะเล่าไว้ต่อไปนี้ข้าพเจ้าได้ใช้เวลาปลูกไว้ ๑๙ ปี จึงมีดอก เช่นเดียวกับสองต้นแรก

วันนั้นเป็นเช้าวันหนึ่งในฤดูร้อน ข้าพเจ้ายังรับราชการ อยู่ในตำแหน่งและสถานที่เดิม

เมื่อประมาณปลายปี ๒๕๒๑ เวลานั้นข้าพเจ้าอายุ ๔๔ ปี ลาออกจากราชการแล้ว ได้กลับไปอยู่ต่างจังหวัดเพื่อดูแลบิดาผู้ชราอายุ ๗๐ ปี

ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งของข้าพเจ้า กลับจากลาไปเฝ้ารักษาพยาบาลมารดาอายุ ๗๕ ปี ที่โรงพยาบาล เล่าให้ข้าพเจ้าฟัง

เมื่อประมาณกลางปี พ.ศ.๒๕๑๒ เวลานั้นข้าพเจ้ารับราชการในตำแหน่งอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน