หลวงพ่อสอนอะไร (ตอนที่ ๓๗)
สำคัญที่ต้นแบบ
ใครที่ชอบอ่านเรื่องราวของปราชญ์จีน คงจะรู้จักกันดีว่า ท่านเม่งจื๊อ เป็นนักปราชญ์ชื่อก้อง ความน่าสนใจในประวัติของท่านอยู่ที่มีแม่ที่เป็นนักสังเกต และทำตัวให้เป็นแบบอย่างที่ดีแก่บุตร หลังจากที่สามีตาย นางก็ไม่ได้แต่งงานใหม่ แต่ให้การทุ่มเทเอาใจใส่กับ การเลี้ยงดูลูก ที่น่าทึ่งคือ นางยอมย้ายบ้านถึง ๓ ครั้ง เพื่อความสำเร็จของลูก
ครั้งแรกบ้านอยู่ใกล้ป่าช้า นางเห็นลูกเล่นเป็นสัปเหร่อ รีบย้ายทันที
ครั้งที่สองมาอยู่ใกล้ตลาด เห็นลูกเล่นเป็นพ่อค้า นางก็รีบย้ายบ้านอีก
จนกระทั่งย้ายมาอยู่ข้างโรงเรียน ลูกเล่นเป็นครู นางพอใจ จึงอยู่ที่นี่ ปั้นบุตรชายจนกลายเป็นนักปราชญ์ที่มีชื่อเสียง
ดังนั้นต้นแบบจึงเป็นสิ่งที่สำคัญในชีวิตของมนุษย์ทุกคน หากได้แบบที่ดี ชีวิตก็จะมีความรุ่งเรืองรุ่งโรจน์ แต่หากไปเจอะเจอต้นแบบที่ไม่เข้าท่า ชีวิตก็จะมีแต่ความลำบาก ตกอับ อัตคัดขัดสน
หลวงพ่อทั้งสองจึงได้พร่ำสอนลูก ๆ อยู่เสมอ ให้ศึกษาคำสอนและประวัติของพระบรมศาสดาเพื่อเอามาไว้เป็นหลักในการดำเนินชีวิต
หลวงพ่อทัตตชีโว เคยให้ข้อคิดกับลูก ๆ ในองค์กรว่า “ ต้นแบบเป็นสิ่งที่สำคัญ ลองนึกตามดูนะ หากเรามีดินเหนียวอยู่ก้อนหนึ่ง เอาไปปั้นกลม ๆ เป็นลูกกระสุน มันก็ไม่มีราคา พอเอาไปเข้าแบบพิมพ์ออกมาเป็นตุ๊กตุ่น ตุ๊กตา ก็จะมีราคามากกว่าดินเหนียวธรรมดา พอเอามาปั้นเป็นหม้อ เป็นโถ ราคาก็เพิ่มขึ้น และดินเหนียวก้อนเดียวกันนี่แหละ เอามาเข้าแบบพิมพ์เป็นพระพุทธรูปเข้า ทีนี้หล่ะ ได้กราบได้ไหว้กันทีเดียว ฉะนั้นต้นแบบจึงมีความสำคัญมาก ”
“ พอจะนึกภาพออกครับหลวงพ่อ แล้วอย่างในแง่ของการสร้างบารมี มีตัวอย่างชัด ๆ ในเรื่องต้นแบบยังไงบ้างไหมครับ ” อาตมาเรียนถามหลวงพ่อเพื่อจะได้เอาไว้อธิบายให้ผู้มาในภายหลังได้ทราบ
“ เวลาเราอ่านพระไตรปิฎกเคยสังเกตไหม เวลาพระโพธิสัตว์จะอธิษฐานอะไร ท่านได้แนวคิดมาจากไหน ดูตัวอย่างของสุเมธดาบสนะ พอได้รับพยากรณ์จากพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทีปังกร ท่านระลึกชาติไปดูเลย พระพุทธเจ้าองค์ก่อน ๆ สร้างบารมีมาอย่างไร ก็เลยเห็นว่า อ้อ ทานบารมีนี่เป็นพื้นฐานเลย นั่นแหละ พระโพธิสัตว์ท่านก็จะเอาพระพุทธเจ้าเป็นต้นแบบ ”
“ ที่หลวงพ่อทั้งสองให้พวกผมศึกษาพุทธประวัติให้มาก ๆ ก็เพื่อจะได้ต้นแบบใช่ไหมครับ ”
“ งั้นสิ อย่าว่าแต่พวกเราเลย แม้แต่หลวงปู่ท่านก็เอาพระพุทธเจ้าเป็นต้นแบบ เมื่อยายมาเจอหลวงปู่ ยายท่านก็ไม่รู้หนังสือ ก็ได้หลวงปู่เป็นต้นแบบ เมื่อมาสร้างวัดเวลามีปัญหาอะไร ยายจะบอกว่า เหตุการณ์แบบนี้ หลวงปู่จะทำอย่างนั้น ๆ หลวงพ่อทั้งสองเอง ก็มียายเป็นต้นแบบ หลวงพ่อกับพวกเราก็มีหลวงพ่อธัมมะเป็นต้นแบบ ก็จะมีการถ่ายเท ถ่ายทอด กันมาอย่างนี้ ”
สิ่งหนึ่งที่อาตมาปลื้มใจที่ได้มาเป็นพระลูกชายของหลวงพ่อคือ ท่านจะฝึกลูกแต่ละคนโดยดูพื้นฐานครอบครัว หากมีเวลาท่านจะสอนให้วิเคราะห์คนจากภูมิหลัง เช่น กรณีของอาตมาเอง โยมแม่เสียตั้งแต่อายุ ๑๐ ขวบ แล้วโยมพ่อก็อยู่ที่บ้านพักข้าราชการ ที่บ้านก็มีแต่โยมป้า และพี่ ๆ ลูกสาวของน้าเป็นคนเลี้ยง ตกลงอาตมาเลยหล่อที่สุดในบ้าน เพราะเป็นผู้ชายเพียงคนเดียว หลวงพ่อท่านก็วิเคราะห์ให้ฟังว่า
“ แม้ว่าเอ็งจะกำพร้าตั้งแต่ยังเด็ก แต่ก็ยังโชคดีที่ทุกคนในบ้านให้ความรัก ความเอาใจใส่อย่างดี จึงไม่เป็นเด็กมีปัญหา แต่ข้อด้อยคือ เอ็งไม่มีต้นแบบ เนื่องจากพี่ ๆ ก็อายุมากกว่ากันไม่เท่าไร เพราะขาดต้นแบบ เวลาตัดสินใจอะไร มันไม่เด็ดขาด จะกลัวความผิดพลาด ”
“ จริงครับหลวงพ่อ เรื่องการตัดสินใจนี่ ผมมาได้จากที่วัด โดยเฉพาะจากหลวงพ่อล้วน ๆ เลยครับ ”
หลวงพ่ออมยิ้มแล้วกล่าวต่อไปว่า “ อืม ไอ้พ่อแม่ที่ชอบทิ้งลูกไว้กับคนรับใช้ นั่นมันไม่รู้ตัวหรอกว่า ทำร้ายลูกทางอ้อม ยังไงหล่ะ เห็นตัวอย่างไหม บางคนพ่อแม่ก็ดูเป็นผู้ดี แต่ลูกนี่ด่าไฟแล่บเลย ก็มันทิ้งลูกไว้กับคนรับใช้ พวกนี้ก็ดูแต่หนังละคร แล้วแต่ละเรื่องเป็นไงหล่ะ ได้แบบมาเชียว ”
แล้วหลวงพ่อก็ทิ้งวาทะเด็ดเอาไว้ว่า “ เหอะ เลี้ยงลูกดูให้ดีก็แล้วกัน ไม่ใช่ว่าพอตอนเกิดมันก็เป็นคน แต่พอเลี้ยงไป ๆ มันกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้ ”
ขอขอบคุณบทความดี ๆ จาก
อาสภกันโต ภิกขุ
๒๕ ส.ค. ๕๙
anacaricamuni.blogspot.ae
