ระเบียงทัศนะ

 

 

.....ของกินได้ทุกชนิดไม่ได้ให้ความสุขเสมอไป เช่นเดียวกับของที่กินไม่ได้ แล้วสาระสำคัญอยู่ที่ไหน? ตัวอย่างชีวิตผู้ชายคนนี้พอมีคำตอบ

 

.....สมหวังเป็นคนรูปไม่หล่อ แถมพ่อไม่รวย แต่ก็อยากมีคนสวยๆเดินข้างๆอย่างคนอื่นเขา น้อยใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมชื่อ สมหวัง แล้วไม่เห็นจะสมหวังสักที มีแต่คนขบขันในความซุ่มซ่ามของเขา จนเพื่อนพากันตั้งฉายาว่า นายจับเจ๊ง คือหยิบจับอะไรเป็นต้องพังต้องเจ๊งไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน

 

.....สมหวังพยายามปรับปรุงตัวเอง คิดใหม่ ทำใหม่ อยู่ในใจเสมอ ด้านไหนบ้างล่ะ อ้อ!
ใช่เลย เรื่องการแต่งตัว ต้องดูดีมีเทรนด์ ผมใส่เยลตั้งได้ น้ำหอมราคาแพงหรู สองอาทิตย์ผ่านไปเพื่อนเริ่มจับตามอง เขารู้สึกพอใจที่ตกเป็นเป้าสายตา พูดในกระจกบ่อยครั้งว่า
" ฉันเป็นคนใหม่…ฉันมั่นใจ…ฉันเป็นคนใหม่…ๆ" ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

.....เพื่อนเริ่มสนับสนุน แนะนำว่าเสื้อผ้าอย่างเดียวไม่พอ ต้อง "อาหาร" ด้วย
อยากดูดีมีมาดให้สาวกรี๊ดจะมัวมานั่งโซ้ยส้มตำข้างถนนไม่ได้ ต้องนี่เลย! โออิชิ ซิสเลอร์
ให้ห่างไกลหน้าปากซอยไว้หน่อย สมหวังคิดอยู่นาน…ในที่สุดก็ตกลงใจ.. อืมม! มีเหตุผลๆ

 

.....สองอาทิตย์ถัดมา เพื่อนยังเห็นความตั้งใจของสมหวังอยู่เหมือนเดิม เพื่อนผู้หญิงเริ่มสนใจในตัวเขามากขึ้น เขาดีใจมาก แต่ระยะหลังๆเริ่มสงสัย ทั้งที่คิดว่าตัวเองทำดีที่สุดแล้ว แต่ทำไมยิ่งทำเหมือนยิ่งเป็นตัวตลก นั่นเพราะเขายังซุ่มซ่ามเหมือนเดิม แค่ใส่รองเท้าใหม่ขึ้นเท่านั้น บ่อยครั้งที่เขาทำถาดอาหารหกในร้านแมคโดนัลล์ มันเทศวิ่งหนีจากจานที่ร้านซิสเลอร์ เฮ้อ! ชีวิต …เพื่อนเริ่มหายหน้าไปทีละคน ...อีกแล้ว

 

.....วันหนึ่งเขาล้มตัวอย่างหมดแรงบนโซฟา ถอนใจออกมาอย่างหนักหน่วง เสื้อผ้าก็แล้ว… อาหารก็แล้ว… ไม่ว่าจะของกินได้หรือกินไม่ได้ ไม่เห็นจะทำให้เขาเท่ห์ขึ้นมาสักเท่าไหร่เลย ! หรือเพราะเขาคิดเองเออเอง สนใจแต่เปลือกไม่เคยได้แก่น เขาเริ่มไม่แน่ใจ ?…
รุ่งเช้าสมหวังตื่นมาด้วยความสดชื่น เหมือนตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง เขาเลิกใส่เยล เลิกกินอาหารแพงๆ แล้วหันมาตั้งใจเรียนหนังสือทดแทน…เพื่อนๆเห็นความเปลี่ยนแปลงของเขา…(อีกแล้ว) วันที่ประกาศผลการสอบ สมหวังสอบได้ที่ ๒ วันนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาได้รับรอยยิ้มชื่นชมจากคนรอบข้าง หัวใจฟูฟ่องอย่างมีความสุข

 

.....พอเลิกเรียนเขารีบวิ่งตื๋อกลับบ้านเอาใบประกาศไปอวดแม่ เจ้าจุกข้างบ้านตะโกนแซวเหมือนเคย .." ไง้! พี่หวัง! หิ้วอะไรมาน่ะ..กินได้อะป่าวเพ่ ! "…สมหวังหยุดฝีเท้าดังกึก ค่อยๆหันมาตอบอย่างภาคภูมิใจ

 

....." กินไม่ได้…แต่เท่ห์!"…

 

 

อุบลเขียว