ระเบียงทัศนะ

 

 

.....แสงแดดจ้าท้าลมแรงในฤดูหนาว รถรามากมายแออัดกันบนท้องถนน ผู้คนย่านประตูน้ำแถบนี้ยังคงดำเนินชีวิตไปตามปกติ เร่งรีบ แข่งขัน คือชีวิตประจำวันของคนค้าขาย

 

.....บ่ายวันนั้น เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ตึกใบหยกชื่อดังของย่านนี้มีอาการสั่นสะเทือนคล้ายแผ่นดินไหวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน สร้างความตระหนกตกใจให้ผู้คนเป็นอันมาก กลายเป็นข่าวดังไปทั่วประเทศแค่ชั่วอึดใจ…

 

…ตาพร้อมเอื้อมมือไปเปิดเสียงทีวีให้ดังขึ้น ขยับแว่นเลื่อนขึ้นลงเพื่อให้เห็นภาพชัด ร้องเรียกยายละมุดที่ง่วนทำอาหารอยู่ในครัว " ย้ายย..ยายละมุด แกมาดูนี่เร็ว มีแผ่นดินไหวว่ะ !" คุณยายวัยเกือบ ๗๐ โผล่หน้ามาจากในครัวด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก " อะไรกันตาพร้อม! แก่แล้วไม่รู้จักแผ่นดินไหวรึไง..เรียกอยู่ด้ายย!" พูดพลางสาวท้าวออกมาจากห้องครัว ยืนอยู่หน้าทีวีด้วยอีกคน

 

.....สองตายายพูดคุยกันอย่างออกรส ตาพร้อมคุยไปพลางจิบชาไปพลาง ยายละมุดบ่นว่าบ้านเมืองเรามีแต่เรื่องน่ากลัว ไหนจะกลัวภัยจากโจรผู้ร้าย กลัวคนเมายาม้ายาบ้าจี้ฆ่ารายวัน จะเข้าห้างก็กลัวขู่วางระเบิด จะเดินซื้อเสื้อผ้าก็กลัวแผ่นดินไหวอีก เฮ้อ! ชีวิตเมื่อไหร่จะตายสักทีก็ไม่รู้ !

 

....." อย่าเครียดนักเลย.." ตาพร้อมพูดขึ้นอย่างใจเย็น เอื้อมมือไปหยิบกาน้ำมารินชาในแก้วจนเต็ม แล้วให้หญิงชราดู " ยายว่าแก้วน้ำนี่หนักไม๊ ? " ยายละมุดมองหน้าอย่างสงสัย " หนักสิ "
ชายชรายิ้มอย่างพึงใจ " แก้วใบนี้จะหนักรึเปล่า มันขึ้นอยู่กับว่าเราถือมันนานแค่ไหน ถ้าเราถือสักสองสามนาทีคงไม่หนักมาก แต่ถ้าให้ถือสักชั่วโมงล่ะ.. นั่นก็จะทำให้ปวดแขนได้..แล้วถ้าให้ถือสักวันหนึ่งล่ะ คราวนี้ต้องเรียกรถพยาบาลมาแน่ๆ ..ทั้งที่มันน้ำหนักเท่าเดิม" ตาพร้อมพูดพลางจิบชาในแก้วกว่าครึ่งค่อน

 

....." น้ำหนักของมันก็เหมือนความเครียดนั่นแหละ ยิ่งถือนานเท่าไหร่ก็ยิ่งหนักมากเท่านั้น ถ้าเราแบกภาระไว้ตลอดเวลา..ไม่ช้าก็เร็ว เราก็จะไม่สามารถที่จะแบกรับมันได้อีก ดังนั้นสิ่งที่เราต้องทำคือ วางแก้วลง ผ่อนคลายสักชั่วครู่ แล้วค่อยถือมันใหม่ก็ได้ เราต้องปล่อยวางภาระต่างๆบ้างจะได้รู้สึกสดชื่น ทิ้งภาระไว้ที่ทำงานเถอะ อย่าแบกมันกลับบ้านอีกเลย..จริงไม๊ยาย ! "

 

.....คราวนี้ยายละมุดยิ้มออกมาบ้าง ..เสียงประตูหน้าบ้านเปิดออก เจ้าหลานตัวเล็กกลับจากโรงเรียนแล้ว วิ่งมาหาตากับยายยกมือไหว้ " ตาจ๋าหนูหิวน้ำจัง " พูดพลางกอดรอบเอวตาไว้อย่างเอาใจ ตายื่นแก้วน้ำในมือให้ เด็กน้อยบ่นอุบอิบ " ว้า ! ตากินเกือบหมดแล้วนี่ฮะ " ชายชรายิ้มทันควัน " ใครบอก..เหลืออีกตั้งครึ่ง ! "

 

.....แล้วสองตายายก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน …

 

 

อุบลเขียว