เมื่อพระภิกษุฝึกฝนอบรมตนเองจนเป็นธัมมัญญู เป็นอัตถัญญู เป็นอัตตัญญู เป็นมัตตัญญู และเป็นกาลัญญูได้แล้ว เท่ากับว่าท่านสามารถเป็นกัลยาณมิตรให้กับตนเองได้ เพราะความที่ท่านรู้คำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นอย่างดี (ธัมมัญญู) มีความเข้าใจในนัยที่พระองค์หมายถึง และน้อมนำมาประพฤติปฏิบัติอย่างจริงจัง (อัตถัญญู) ทั้งยังสามารถประเมินคุณธรรมที่เกิดจากการฝึกนั้นได้ (อัตตัญญู)และเข้มงวดกวดขันในการรับปัจจัย 4 ซึ่งทำให้นิสัยดีๆ เกิดขึ้นมา ความเจริญก้าวหน้าก็ยิ่งมีมากขึ้น (มัตตัญญู)และตอกย้ำด้วยการบริหารเวลา คือการนำเวลาไปใช้ศึกษาทั้งปริยัติและปฏิบัติให้เข้มข้นขึ้น (กาลัญญู)เมื่อทำได้อย่างนี้ กาย วาจา ใจ ของท่านก็ยิ่งมีความบริสุทธิ์บริบูรณ์ คุณธรรมความดีงามมีแต่จะก้าวหน้าคุณวิเศษ และความหลุดพ้นจากอาสวะกิเลสย่อมเกิดขึ้นแก่พระภิกษุนั้นสักวันหนึ่งอย่างแน่นอน เพราะเหตุนั้นพระภิกษุจึงได้ชื่อว่าทำตัวของท่านให้เป็นที่พึ่งให้กับตนเองได้อย่างสมบูรณ์
-------------------------------------------------------------------
SB 303 แม่บทการฝึกอบรมในพระพุทธศาสนา
กลุ่มวิชาพุทธวิธีในการพัฒนานิสัย
