ระเบียงทัศนะ

ฟ.ฟัน อดทน

.....อากาศบนดอยหนาวเหน็บ หมอกหนาตาไปทุกที่ ต่ำลงมายังพื้นราบเป็นจังหวัดเล็กๆ บริเวณตะเข็บชายแดนไทยพม่า คนยากไร้มากมายมุ่งหน้ามาที่โรงพยาบาลแห่งนี้

....." หมอครับ ผมพานักโทษมาทำฟัน " ผู้คุมเรือนจำเข้ามารายงานตัวต่อหน้าคุณหมอ พอชำเลืองดูเห็นนักโทษคนหนึ่งยืนอยู่ ข้อมือทั้งสองมีกุญแจมือสวมไว้อย่างรัดกุม

 

....." พาไปที่เก้าอี้เลย " หมอชี้มือไปที่ยูนิตทำฟันอย่างไม่อนาทรร้อนใจ แต่ลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่กับคนไข้รายต่อไปของวันนี้ อำเภอนี้มีโรงพยาบาลอยู่แห่งเดียว และมีหมอฟันอยู่คนเดียว ดังนั้นไม่ว่าใครจะปวดฟัน ตั้งแต่ผู้ว่าฯ นายอำเภอ ผู้พิพากษา แม่ค้าในตลาด กรรมกร หรือแม้แต่นักโทษในเรือนจำ เป็นไม่พ้นมือหมอคนนี้แน่

.....หมอจึงต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด แต่นักโทษรายนี้หมอค่อนข้างระมัดระวัง แม้จะมีการยืนยันจากผู้คุมว่า พวกที่อนุญาตให้มามีความประพฤติดีและใกล้จะพ้นโทษแล้ว แต่หมอก็ไม่ประมาท

 

.....ผู้คุมเรือนจำล็อคกุญแจมือของนักโทษไว้กับเก้าอี้ทำฟัน จากนั้นถอยไปนั่งห่างๆ ทิ้งให้หมอนั่งมองเครื่องมือรักษาของตัวเอง ที่เรียงรายอยู่ในถาด อย่างวิตกจริต เพราะทุกชิ้นมีรูปร่างเล็กแหลม สามารถใช้เป็นอาวุธได้ทั้งนั้น... ไม่ทันที่จินตนาการจะเตลิดเปิดเปิงไปไกล พยาบาลหน้าห้องตรวจก็วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาโวยวายกับผู้คุมว่า นักโทษอีกคนที่เขาทิ้งไว้หน้าห้องหนีไปแล้ว หมอตกใจเมื่อรู้ว่ายังมีนักโทษอยู่อีกหนึ่ง หันไปซักถามผู้คุม เขาเกิดอาการพะวักพะวัน ลังเลว่าจะจัดการอย่างไรดี

.....ในที่สุดผู้คุมออกปากฝากนักโทษไว้กับหมอแล้วรีบตามจับตัวคนที่หนี พอถอนฟันคนไข้เสร็จ บุคลากรทุกคนพร้อมใจกันอพยพออกมาอยู่นอกห้อง ลั่นกุญแจล็อคประตู ทิ้งนักโทษนอนตาแป๋วอยู่ในนั้นตามลำพัง เหตุการณ์วันนั้นจบลงด้วยการจับนักโทษที่หนีอย่างง่ายดาย เพราะคุณท่านไม่ได้เผ่นไปไหนไกล เพียงแต่ซุ่มหลบมุมอยู่ใต้แฟลตพยาบาลแถวนั้น เรื่องนี้ทำให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์กันอึงมี่ ว่าเขาตั้งใจจะหนี ไปทำอะไรกันแน่

 

.....เหตุการณ์น่าสิ่วหน้าขวานหลายครั้งทำให้หมอมานั่งนึกทบทวน ย้อนไปเมื่อหลายสิบปีก่อน สมัยยังเป็นเด็กนักเรียน หมอพยายามฝ่าฟันในวิถีที่แตกต่างจากคนอื่น เพื่อจะเลือกทางเดินของตัวเอง แต่มาถึงวันนี้ ภาพที่เห็นทำให้เข้าใจว่า ต่อให้แสวงหาความแตกต่างมากแค่ไหน สุดท้ายคนเราก็เหมือนกัน ต้องเกิด ต้องแก่ เจ็บ แล้วก็ตาย เหมือนๆกัน...สงสัยอยู่แต่เพียงว่า

ในเมื่อทุกคนต้องตาย....แล้วเราเกิดมาทำไม ?

 

อุบลเขียว