บทความประจำวัน

เอาความรัก ความสามัคคี ความปรารถนาดีซึ่งกันและกันมาหล่อหลอมดวงใจให้เป็นดวงเดียวกันนะลูกนะ ใครมีความรู้ความสามารถดี กำลังความคิดสติปัญญา กำลังพวกพ้อง มีอะไรก็แล้วแต่เราทุ่มเทชีวิตจิตใจกันให้เต็มที่ และอย่าหมั่นไส้กันนะ อย่ากระทบกระทั่งกัน มีอะไรที่จะช่วยเหลือเกื้อกูลกันได้ เราก็ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน แล้วก็ให้อภัยซึ่งกันและกันในกรณีที่พลาดพลั้งล่วงเกินกันจะโดยเจตนาหรือไม่เจตนาก็ตาม ให้อาณาจักรแห่งธรรมของเรานี้เป็นอาณาจักรในอุดมคติที่มนุษย์และเทวาต่างปรารถนาให้เป็นอย่างนี้

งานสร้างบารมีของเรานั้นต้องทำกันไปเป็นทีม เราจะไปตามลำพังไม่ได้เลย เพราะถ้าไปตามลำพังจะไม่ปลอดภัย เราต้องไปด้วยกันเป็นทีม จึงจะถึงจุดหมายปลายทางได้ ในช่วงนี้ให้รักษาสุขภาพร่างกายให้แข็งแรง อย่าให้เจ็บ อย่าให้ป่วย และให้ช่วยกันรักษาบรรยากาศของการสร้างบารมีในทุกหน่วยงาน ให้ยิ้มแย้มแจ่มใส มีความปรารถนาดีซึ่งกันและกัน ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน

ถ้าเราศึกษาประวัติการสร้างบารมีของนักสร้างบารมีในกาลก่อน แม้ช่วงจังหวะที่เกิดข้าวยากหมากแพง เกิดทุพภิกขภัย แต่ว่านักสร้างบารมีในกาลก่อนนั้นกลับมีหัวใจที่เข้มแข็ง มีจิตใจที่สดใสทุ่มชีวิตสร้างบารมีกันต่อไป โดยที่ไม่กลัวความทุกข์ยากลำบาก นึกเมื่อไรก็จะมีความปีติใจเมื่อนั้น และสิ่งที่นักสร้างบารมีในกาลก่อนทำมานั้น ก็จะเป็นแบบแผนให้รุ่นหลัง ๆ ได้ยึดถือทำตามกันต่อมา...ตกทอดเรื่อยมาจนกระทั่งถึงปัจจุบันนี้

 มนุษย์ทุกคนทั่วโลกนั้นเกิดมาก็เพื่อหาพระภายในตัว ซึ่งแท้ที่จริงแล้วชีวิตก็มีเพียงแค่นี้ แต่ชาวโลกเสียเวลาไปมากโดยที่ไม่รู้ อะไรเลย และความไม่รู้เป็นอันตรายอย่างยิ่งในวัฏสงสาร เพราะฉะนั้น....ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชายล้วนเกิดมาก็เพื่อบวชเป็นพระผู้หญิงก็บวชเป็นพระภายใน ส่วนผู้ชายก็บวชเป็นพระทั้งข้างนอกและข้างใน นี่เป็นหลักของชีวิตเลย แต่พญามารเอาไปตรึงติดกับกะโหลกกะลา ทำให้ไม่รู้อะไรเลย

การสร้างบารมีนั้น บางครั้งก็ยาก และบางครั้งก็ง่าย แต่ก็เป็นสิ่งท้าทายที่เราจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้ ซึ่งไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ตามจงมีความสุขและสนุกกับงานที่จะช่วยรักษาสมบัติของเจ้าของบุญให้ติดตามตัวไปในภพเบื้องหน้า สร้างหนทางสวรรค์นิพพาน และที่สุดแห่งธรรมให้บังเกิดขึ้นแก่ผู้ที่เป็นเจ้าของบุญ

บางคนแสวงหาธรรมะตลอดชีวิตก็ไม่เจอ เพราะเข้าใจว่าธรรมะนั้นอยู่ตามผู้วิเศษ ตามป่า ตามเขา ตามต้นไม้ ภูเขาเลากา อะไรต่าง ๆ เหล่านั้น แล้วแสวงหากันไปเรื่อย....หาไปเท่าไรก็ไม่เจอ....เพราะไม่รู้จักธรรมะว่า “อยู่ที่ไหน เป็นอย่างไร” ซึ่งแท้จริงแล้ว....ธรรมะนั้นอยู่ภายในตัวของเรา

วันใดก็ตามที่ลูกทุกคนได้เข้าถึงพระธรรมกายภายในกันหมดจะทำให้หลวงพ่อมีความสุขมาก และลูกทุกคนก็จะมีความสุขมาก ด้วยเช่นเดียวกัน อย่าลืมนะว่า....หลวงพ่อรอคอยพวกเราได้เสมอ ขอแต่ให้พวกเรามีใจรักในการฝึกการปรับเท่านั้น ปรับที่จะทำให้ถูกวิธี ประกอบกับมีความเพียรอย่างสม่ำเสมอ

ชาวโลกโดยทั่วไปนั้น มีความรู้แค่เพียง ๒ ระดับเท่านั้น คือ สุตมยปัญญา เป็นความรู้ที่เกิดจากการอ่าน ได้ยิน ได้ฟัง และจากการศึกษาเล่าเรียน และจินตามยปัญญา คือ ความรู้ที่เกิดจากการนึกคิด จินตนาการ

ลูกทุกคน....ต้องตั้งใจรักษาศีลให้ดี เพราะศีลเป็นบ่อเกิดแห่งความดี เป็นบ่อเกิดแห่งสมาธิ ถ้าลูกตั้งใจรักษาศีลได้บริสุทธิ์ กิเลสต่าง ๆ ความโลภ ความโกรธ และความหลงก็จะเบาบางลงไปใจก็จะตั้งมั่น และหยุดนิ่งได้อย่างง่าย ๆ

ชีวิตในองค์กรนี้เป็นชีวิตอันประเสริฐ พระเณรก็ต้องปฏิบัติตามธรรมวินัย เป็นนักบวช และอุบาสกอุบาสิกาก็ถึงที่จะเป็นนักบวชหรือแทบจะเรียกว่าเป็นนักบวชด้วยซ้ำไป แต่เพียงแค่ไม่ได้ครองผ้ากาสาวพัสตร์เท่านั้น ที่ต้องมีอุบาสกและอุบาสิกาก็เพราะว่า “งานบางอย่าง พระเณรทำไม่ได้” ก็จะได้อุบาสกอุบาสิกาทำหน้าที่แทน เพราะฉะนั้น...จึงจำเป็นต้องมีอุบาสกและอุบาสิกา ซึ่งทั้งหมดนี้มีความสำคัญต่องานพระพุทธศาสนาเป็นอย่างยิ่ง

อย่าลืมกันนะว่า....เราได้ทิ้งทุกอย่าง วางทุกสิ่ง ทิ้งชีวิตจากทางโลกมาสู่ในเส้นทางธรรม มามีชีวิตอันประเสริฐ เดินตามรอยของพระอริยเจ้าทั้งหลาย เมื่อเราได้ทิ้งความสนุกสนาน ความเพลิดเพลิน หรือเครื่องกังวลอะไรต่าง ๆ เหล่านั้นมาทั้งหมดแล้วก็ต้องทิ้งกันให้จริง ๆ นะ

การปฏิบัติธรรม...ลูกต้องขวนขวาย ต้องทำให้ต่อเนื่อง ต้องทำตลอดเวลา และต้องทำให้ได้อย่างคุณยายอาจารย์ ซึ่งท่านเล่าให้หลวงพ่อฟัง ท่านทิ้งทุกอย่าง ปล่อยวางทุกสิ่ง ตัดใจออกจากบ้าน ขนาดแม่ร้องไห้หันหน้าเข้าข้างฝา ท่านยังตัดใจออกจากบ้านมาได้ คือ ในใจมีแต่เป้าหมายที่จะไปตามหาพ่อ แต่จะไปอย่างไรไปด้วยวิธีการใดก็ยังไม่รู้ และก็ไม่รู้เลยว่าใครจะสอน จะได้หรือไม่ก็ยังไม่รู้ เพราะตอนนั้นคุณยายฯ ยังไม่ได้รู้จักกับพระเดชพระคุณหลวงปู่วัดปากน้ำ มีแต่เป้าหมาย คือ จะไปตามหาพ่อ

การปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกายภายในนั้น คือ งานที่แท้จริงของเราและชาวโลกทั้งหลาย ซึ่งท่านั่งของเราดูเหมือน คนที่ไม่ได้ทำการงานอะไร แต่จริงๆ แล้วกำลังทำงานที่แท้จริงอยู่ ซึ่งเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ คือ งานขจัดอาสวะกิเลส ขจัดศัตรูที่แท้จริงภายใน เป็นสงครามภายในที่รบกับศัตรูที่แท้จริง เป็นสงครามภายในเพื่อสันติภาพภายนอก

  จิตที่บริสุทธิ์นั้นจะต้องไม่มีความคิดอย่างอื่นเข้ามาปรุงแต่งเลยแม้แต่นิดเดียว ใจจะหยุดนิ่งเฉยอยู่ภายใน มีความสุข มีความบริสุทธิ์เกิดขึ้น และจะมีความรู้สึกอยากจะศึกษาเรียนรู้ธรรมะภายในมากขึ้นไปเรื่อย ๆ เราจะเป็นผู้ที่มีจิตใจดี อารมณ์ดี มีความรัก มีความสามัคคีกัน และจะไม่รู้สึกยินดีกับทางโลกเลย แม้ใครเอาสมบัติมากองไว้ให้ก็ไม่เอา

การที่เราเข้ามาสู่องค์กรนี้ เราจะต้องมีหัวใจเป็นดวงเดียวกันเป็นหนึ่งเดียว ต้องรับผิดชอบร่วมกัน นอกจากภารกิจที่ได้มอบหมายจากหมู่คณะแล้ว เราก็ต้องรับผิดชอบภาพรวมขององค์กรด้วย เพราะเราเป็นเจ้าขององค์กรกันทั้งหมด เราจะเอาเฉพาะกิจส่วนตัว หรือเฉพาะสิ่งที่เราได้รับมอบหมายอย่างเดียวนั้นไม่ได้เลยต้องมองภาพรวมให้ได้ แล้วก็สวมหัวใจเป็นดวงเดียวกัน จึงจะไปกันทั้งทีมได้ นี่เป็นสิ่งที่สำคัญเลยทีเดียว

การที่เราได้ตัดสินใจทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างในทางโลก ทิ้งความสนุกสนานเพลิดเพลิน ความสะดวกสบาย การทำมาหากินต่าง ๆ ทั้งลาภ ยศ สรรเสริญในทางโลก เราทิ้งได้ทุกอย่าง ก็เพราะว่าลูกทุกคนได้พิจารณาเห็นว่า ทางโลกนั้นไม่ใช่ทางที่เราจะสร้างบารมีให้สะอาด บริสุทธิ์ บริบูรณ์ ดังเช่นเพชรที่เจียระไนแล้วได้เลย เพราะต้องอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่มีแต่ผู้ทุศีลเป็นจำนวนมาก แต่ผู้มีศีลเป็นจํานวนน้อย

ไม่มีอะไรจะประเสริฐเท่ากับการฝึกจิตให้หยุดนิ่ง ใจหยุดนิ่งได้นั้น ยิ่งใหญ่กว่าการเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ แต่หากลูกยังไม่นั่งธรรมะก็อย่าหวังจะได้เจอความสุขภายใน...ไม่มีวันเจอได้เลยเพราะการที่เรานั่งธรรมะก็เพื่อให้เจอกับความสุขภายใน

ในช่วงเวลานี้เป็นช่วงที่สำคัญ ให้ลูก ๆ ทุกคนในองค์กรตั้งใจฝึกหยุด ฝึกนิ่ง...ทำใจให้ปล่อยวางจากเรื่องราวต่าง ๆ เดี๋ยวใจจะเข้าไปสู่ภายในเอง หลวงพ่ออยากให้ลูก ๆ เข้าถึงพระธรรมกายภายใน และมาศึกษาวิชชาธรรมกายกันจริง ๆ จะได้ปลื้ม และมีความสุขเบิกบานใจ

ความเป็นระบบระเบียบจะทำให้เราปลื้ม อีกทั้งผู้ที่มาในภายหลัง หรือรุ่นต่อไป เมื่อเขาได้มาเห็น ก็จะทำตามได้อย่างง่าย ๆ เพราะเขาก็แค่ทำตามรุ่นพี่เท่านั้นเอง ซึ่งการทำให้เป็นระบบระเบียบนั้นใช้เวลาเพียงแค่ไม่นาน แต่มีพลังอย่างยิ่ง และภาพที่เกิดขึ้นก็เป็นภาพที่มีคุณ เรียกว่า “คุณภาพ”

 เราเป็นนักสร้างบารมี และเกิดมาเพื่อสร้างบารมีอย่างเดียวซึ่งเราก็ได้สั่งสมบารมีกันมานับภพนับชาติไม่ถ้วนแล้ว เพราะฉะนั้น เมื่อเรามาเกิดในชาตินี้ พอเสร็จภารกิจในทางโลกแล้ว เราก็สละทิ้งความสะดวกสบาย และความเพลิดเพลินทั้งหมดในทางโลก เพื่อมาเดินสู่เส้นทางภายในกันต่อไป จนกว่าจะไปถึงจุดหมายปลายทาง นั่นก็คือ “ที่สุดแห่งธรรม”

ชีวิตของพวกเราทุกคนอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เป็นบุญกุศล ถือว่า เป็นผู้มีบุญมาก เราควรจะมีความสุข และสนุกสนานกับการต่อสู้ เพื่อเอาชนะใจของเราเอง