บทความประจำวัน

คำว่า มิตรแท้ ในชีวิตคนเรา จะพบได้ต่อเมื่อยามทุกข์ยาก...ช่วงเวลาแห่งความยากลำบาก ไม่ได้เป็นความโชคร้าย

สามีของบุญนวลเพิ่งเสียชีวิตไปไม่นานด้วยโรคตับ ทิ้งลูกสามคนไว้ดูต่างหน้า ในยุคคนล้นงานแบบนี้ หญิงชาวบ้านที่ได้รับการศึกษางูๆปลาๆอย่างบุญนวล

ร้าน "ผักบุ้งลอยฟ้า" เจ้าอร่อยหน้าปากซอยบ้านดิฉัน ถือเป็นโรงครัวขนาดใหญ่ของคนในหมู่บ้านจัดสรร ๓-๔ หมู่บ้านแถบนั้น

ใครเคยเลี้ยงสุนัข แมว นก กระต่าย หรือแม้แต่ปลาทอง คงปฏิเสธไม่ได้ว่า นานวันเข้าย่อมเกิดความรู้สึกผูกพัน

คุณพ่อของผมท่านเป็นคนเจ้าระเบียบ เวลาหยิบของใช้ไม้สอยอะไร หากเก็บไว้ไม่เป็นที่เป็นทางแล้วล่ะก็ เสียงที่ลอยลมมาเป็นระยะๆ นั้น จะบ่งบอกถึงความไม่พึงใจ

เมื่อพูดถึงสง่าราศรีนึกถึงคำถามตามตำนานของสงกรานต์ขึ้นมา ที่ว่าท้าวกบิลพรหมเสด็จมาถามปัญหาแก่ธรรมกุมารสามข้อ คือ

เช้านี้กานดาตื่นขึ้นมาพร้อมคำถามเหมือนกับคุณ เอ ! วันนี้ฉันลืมอะไรไปบ้างหรือเปล่า เธอปรือตาขึ้นมาช้าๆ รู้สึกงุนง่วงไม่อยากจะลุก

สงกรานต์ปีนี้เกรงว่าจะมีนักแสวงหาความบันเทิงด้วยการสาดน้ำเล่นกันอย่างดุเดือดอย่างที่เคยอาจลดน้อยลงไป

ตอนสมัยเด็กๆ คุณยายท่านสอนให้ลูกหลานพิจาณาอาหารก่อนที่จะรับประทานเข้าไป ท่านมักจะหลับตาและท่องคาถาพึมพำ

ข้อความโฆษณาภาพยนตร์ เพื่อดึงดูดความสนใจ กลายเป็นเรื่องราวให้ต้องถกเถียงกันเพื่อความถูกต้อง เพราะถ้อยคำเหล่านั้นมีผลต่อจิตใจ

นานๆ ทีจะมีคนใจกล้าทำหนังทำละครแนวพระพุทธศาสนา แต่แหม! พอจะทำทั้งทีก็โดนตีซะจนสะบักสะบอม แรกๆ

เสียงประทัดดังปั่งๆๆๆ รับช่วงกันเป็นระยะเป็นสัญญาณให้ลูกหลานตื่นตัวกันไปเยี่ยมเยียนบรรพชน เราจะได้ยินเสียงนี้ก็ตอนเทศกาลไหว้เจ้า

เรานั่งข้างกองไฟ ขณะที่ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัวลงทีละน้อย ลมหนาวหอบใบไม้ปลิวลิ่วบางใบตกลงใกล้ๆปลายเท้าพ่อ แล้วก็พลิกคว้างจากไป

ย่างเข้าเดือนเมษายนของทุกปี เมืองไทยจะร้อนจนถึงขีดสุด ความจริงเราก็ร้อนมาอย่างสม่ำเสมอแล้ว ไม่เห็นว่าจะต้องตื่นเต้นอะไรเพิ่มเติม

เด็กๆ ซน ผู้ใหญ่มักจะว่า "ซนอย่างกับลิง" ดิฉันก็ไม่พลาดที่จะรับการเปรียบเปรยเช่นนี้เหมือนเด็กคนอื่นๆ เมื่อเวลาผ่านไป

ผมเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัดหมาดๆครับ กะว่าจะไปหามุขมาเขียนหนังสือแต่บังเอิญไม่ได้ไปแถบชายทะเลดันไปหามุขแถวภูเขาหัวโล้น

ดิฉันเป็นแฟนเพลงเหนี่ยวแน่นของ วง"เฉลียง" เพลงที่ชอบมากเป็นพิเศษคือ เพลง "ต้นชบากับคนตาบอด" ผลิดอกงามแตกกิ่งใบ

ตามที่มอบหมายให้ข้าพเจ้าพำนักอยู่ในประเทศไทยเกือบ ๒๐ ปี ข้าพเจ้าพอจะสรุปคำตอบเพื่อเสนอต่อนาย

วันพุธแรกของเดือนเป็นวันที่น่าเบื่อ เพราะต้องรอคอยด้วยความหวาดผวา ในสายตาผู้ใหญ่อาจดีงาม แต่ความจริงกว่านั้น

" สุชาติ" ต่อสู้ชีวิตด้วยความทรหดอดทน เขามุมานะที่จะเรียนต่อ ทำงานกลางคืนหามรุ่งหามค่ำ อนิจจา ! ความหวังของเขาเหมือนจะสูญสิ้นเพียงชั่วข้ามคืน

โลกของนิทานตอนที่ผมเด็กๆ ยังฝังใจทำให้ผมตื่นเต้นและมีความสุขทุกครั้งที่ได้นึกถึง ยิ่งเวลาที่ครูเดินเข้ามาพร้อมกับหนังสือพิมพ์นิทาน