ไม่ใช่อย่างที่ใครบางคนว่าเอาสวรรค์มาล่อ เอานรกมาขู่ ไม่ใช่มองชีวิตในแง่ร้ายหรือแง่ดี แต่เป็นการมองชีวิตตามความเป็นจริง เกิดมาทั้งที่เราควรรู้แผนผังของชีวิตถ้าไม่รู้...อันตรายมาก
เรื่อง นิพพาน ภพสาม โลกันต์ ว่าเกิดมาทำไม ตายแล้วไปไหน ซึ่งเรื่องราวเหล่านี้มีเฉพาะในพระพุทธศาสนาเท่านั้นที่สอน เพราะถ้าเรามัวแต่หาข้ออ้างให้ตัวเองว่าไม่มีเวลา ยังไม่พร้อม งานยุ่ง รอให้ปลดเกษียณ อะไรจะมารับประกันได้ว่าเราจะมีชีวิตอยู่ไปจนแก่ หรือจะต้องคอยวันพร้อม วันว่างเสียก่อน
อย่าลืมว่ามัจจุราชไม่เคยผัดผ่อนให้กับใครในโลก และถ้าหากมีอุบัติเหตุเภทภัยหรือโรคภัยไข้เจ็บมาพรากเราไปสู่ความตายก่อนวัยชรา เราจะหาเหตุผลอะไรไปอ้างกับพระยามัจจุราชได้ว่าที่บัญชีบาปเรามากกว่าบัญชีบุญนั้นมีเหตุผลอะไร จะอ้างงาน อ้างไม่มีเวลา เขาไม่ฟังหรอก
การเตรียมตัวให้กับชีวิตหลังความตาย คือ ปรโลก ซึ่งมีในทางดี คือ สุคติ และในทางทุกข์ คือ ทุคติ และไม่ว่าจะทางใดนั้นล้วนระยะเวลายาวนาน ยิ่งถ้าต้องลงไปมหานรกหรือยมโลกกว่าจะมาเป็นเปรต อสูรกายสัตว์เดรัจฉานนั้นก็อย่างละยาวนานหลายล้านปีในโลกมนุษย์ ยิ่งถ้าในสุคติภูมิ ก็ยิ่งยาวนานกันจนเทียบไม่ได้
สวรรค์ชั้นที่ ๑ จาตุมหาราชิกา อายุ ๕๐๐ ปีทิพย์ เท่ากับ ๙ ล้านปีในเมืองมนุษย์
สวรรค์ชั้นที่ ๒ ดาวดึงส์ อายุ ๑,๐๐๐ ปีทิพย์ เท่ากับ ๓๖ ล้านปี ในเมืองมนุษย์
สวรรค์ชั้นที่ ๓ ยามา อายุ ๒,๐๐๐ ปีทิพย์ เท่ากับ ๑๔๔ ล้านปี ในเมืองมนุษย์
สวรรค์ชั้นที่ ๔ ดุสิต อายุ ๔,๐๐๐ ปีทิพย์ เท่ากับ ๕๗๖ ล้านปี ในเมืองมนุษย์
สวรรค์ชั้นที่ ๕ นิมมานรดี อายุ ๘,๐๐๐ ปีทิพย์ เท่ากับ ๒,๓๐๔ ล้านปี ในเมืองมนุษย์
สวรรค์ชั้นที่ ๖ ปรนิมมิตวสวัตตีอายุ ๑๖,๐๐๐ ปีทิพย์ เท่ากับ ๙,๒๑๖ ล้านปีในเมืองมนุษย์
โลกมนุษย์เป็นสถานที่กลางๆ เป็นตลาดนัดของบุญและบาป ใครจะทำความดีก็ทำได้เต็มที่ตราบเท่าที่มีแขนขาและกำลัง ใครทำความชั่วก็ทำได้เต็มที่เหมือนกัน ส่วนจะเชื่อหรือไม่เชื่อว่าบุญกรรมมีจริง อันนี้ก็ต้องขอบอกว่า "จะเชื่อตอนเป็นหรือจะเห็นตอนตาย" กันแล้วล่ะ เพราะเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องเฉพาะตัว เมื่อไหร่ที่หมดสิทธิ์ความเป็นมนุษย์ ก็หมดสิทธิ์กระทำทั้งกรรมดีกรรมชั่ว
พระเถระรูปหนึ่งกล่าวว่า..
"บาปแม้เพียงเล็กน้อยก็ไม่ควรทำ มันดึงเอาไปอบายภูมิได้ เหมือนก้อนหินนั่นแหละ ก้อนเล็กก้อนใหญ่โยนลงไปในน้ำจมเหมือนกันเลย บาปเล็ก บาปน้อย บาปปานกลาง มันดึงลงไปอบายภูมิได้ทั้งนั้นแหละ เพราะฉะนั้น มันต้องมีเรือบรรทุกก้อนหินคอยพยุงเอาไว้ เหมือนบุญพยุงชีวิต
แต่ถ้าหิน (บาป) ก้อนใหญ่ เรือ (บุญ) มันต้องโตหน่อย ถ้าไปเอาเรือบดบรรทุกหินก้อนใหญ่ๆ นี่จมทั้งเรือ ถ้าบาปเท่ากระบุงเทียบบุญเท่ากำปั้น มันก็ไปกันไม่ได้ แต่ถ้าบาปเท่ากำปั้น บุญเท่ากระบุง อันนี้พอกัน"
แล้ววันนี้ตรวจงบดุลบัญชีบุญบัญชีบาปในตัวคุณเองแล้วหรือยัง ว่าเรือที่คุณมีลำใหญ่พอเหมาะจะบรรทุกหินในลำเรือได้หรือเปล่า
