หากจะมีหลักประกันที่ให้ความมั่นใจกับเราได้ว่าเราจะเป็นผู้มีอายุยืนยาวอยู่จนถึงวัยชราโดยไม่มีโรคภัยใดๆมาบั่นทอนทำลายชีวิตเราไปก่อนวัยอันควรเพราะในความเป็นจริงเราต่างก็มีชีวิตอยู่อย่างหวาดหวั่นโดยไม่มีวันรู้เลยว่าโรคภัยและความตายจะมาเยือนในยามใดแต่เพราะการรักษาศีลจะทำให้เราได้หลักประกันนั้น ดังมีเรื่องตัวอย่าง ดังนี้
มหาธัมมปาลชาดก
ในอดีตกาลเมื่อ ครั้งที่พระเจ้าพรหมทัตครองราชสมบัติในกรุงพาราณสียังมีพราหมณ์ผู้หนึ่งชื่อว่า ธรรมปาละ เป็นผู้ปกครองบ้านธรรมปาลคามพราหมณ์ผู้นี้เป็นผู้ประพฤติธรรมรักษากุศลกรรมบถ10เป็นอย่างดีท่านมีบุตรคนหนึ่งซึ่งตั้งชื่อว่าธรรมปาลกุมาร เช่นกันเมื่อธรรมปาลกุมารเติบโตขึ้นได้ไปศึกษาเล่าเรียนในสำนักของอาจารย์ผู้มีชื่อเสียงแห่งเมืองตักกสิลาและได้รับแต่งตั้งเป็นหัวหน้าของชายหนุ่มจำนวน500คนซึ่งเป็นศิษย์ในสำนักนั้นต่อมาบุตรคนโตของอาจารย์ได้เสียชีวิตลงท่ามกลางความโศกเศร้าเสียใจของทุกคนเหล่าศิษย์ทั้งหลายต่างพากันร้องไห้คงมีแต่ธรรมปาลกุมารเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่มิได้ร้องไห้เนื่องจากเขารู้สึกประหลาดใจในการตายของผู้เป็นบุตรของอาจารย์ยิ่งนัก จึงถามชายหนุ่มทั้งหลายนั้นว่า
“ เพื่อนเอ๋ย พวกท่านกล่าวว่าเสียดายที่ลูกของอาจารย์มาตายเสียตั้งแต่ยังหนุ่มเขาตายได้อย่างไรในเมื่อคนหนุ่มสาวยังไม่ควรตายมิใช่หรือ”
(ช.) ”ธรรมปาละ ท่านไม่รู้จักความตายหรอกหรือ”
(ธรรม.) ”เรารู้ว่าคนจะตายเมื่อแก่ชรา แต่คนหนุ่มสาวนั้นยังไม่ควรตาย”
(ช.) ”ก็สังขารนั้นไม่เที่ยงนะ ธรรมปาละ”
(ธรรม.) ”ใช่ สังขารนั้นไม่เที่ยงแต่ก็ไม่ควรจะตายตั้งแต่ในวัยหนุ่มสาวควรจะตายเมื่อแก่ชราแล้วถึงจะถูก”
(ช.) ”ธรรมปาละ ที่บ้านของท่านไม่เคยมีใครตายในวัยหนุ่มสาวบ้างเลยหรือ”
(ธรรม.) “ ไม่เคยมี มีแต่ตายเมื่อแก่ชราแล้วทั้งนั้น”
(ช.) ”ตระกูลของท่านเป็นเช่นนี้ตลอดมาเลยหรือ”
(ธรรม.) ”ถูกแล้ว ตระกูลของเราเป็นเช่นนี้ตลอดมา”
ชายหนุ่มทั้งหลายได้ฟังถ้อยคำของธรรมปาลกุมารแล้วก็พากันไปเล่าให้อาจารย์ฟังอาจารย์จึงเรียกธรรมปาลกุมารมาพบ แล้วถามว่า
“ ธรรมปาละ จริงหรือที่ตระกูลของเธอไม่เคยมีใครตายในวัยหนุ่มสาวเลย”
ธรรมปาลกุมารตอบว่า “ จริงขอรับ”
อาจารย์ได้ฟังดังนั้นจึงคิดว่า
“ ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อ เราจะไปถามบิดาของกุมารนี้ดู ถ้าพบว่าเป็นความจริง เราจะได้ประพฤติ ธรรมตามแบบพวกเขา”
เมื่อจัดการพิธีศพบุตรของตนเสร็จสิ้นแล้วอาจารย์จึงเรียกธรรมปาลกุมารมาพบและสั่งว่า
“ ธรรมปาละ เรามีกิจธุระบางอย่างที่ต่างเมืองเธอจงคอยแนะนำให้ความรู้แก่ศิษย์ในสำนักนี้จนกว่าเราจะกลับมา”
จากนั้น ผู้เป็นอาจารย์ได้จัดการเอากระดูกแพะตัวหนึ่งมาทำความสะอาด แล้วเอาใส่กระสอบไว้ให้คนรับใช้เป็นผู้ถือแล้วพากันเดินทางออกจากเมืองตักกสิลาจนมาถึงบ้านของพราหมณ์ธรรมปาละพวกทาสของพราหมณ์ได้เห็นอาจารย์ของธรรมปาละกุมารมายืนอยู่ที่ประตูก็พากันมารับร่มรับรองเท้าจากมือของอาจารย์และรับกระสอบจากมือของคนรับใช้อาจารย์จึงกล่าวว่า
“ พวกท่านจงไปบอกบิดาของธรรมปาลกุมารว่า อาจารย์ของธรรมปาลกุมารมาขอพบ”
เมื่อพราหมณ์ผู้เป็นบิดาของธรรมปาลกุมารได้ทราบก็รีบมาเชื้อเชิญต้อนรับนำอาจารย์ขึ้นเรือนคอยปรนนิบัติจัดอาหารให้รับประทาน และนั่งสนทนาอยู่ด้วย แล้วอาจารย์ก็แสร้งกล่าวกับพราหมณ์ว่า
“ ท่านพราหมณ์ธรรมปาลกุมารบุตรของท่านนั้นเป็นผู้มีสติปัญญาเฉลียวฉลาดสามารถเรียนจบไตรเพทและศิลปะ 18 ประการแต่น่าเสียดายที่โรคร้ายได้ทำให้ธรรมปาลกุมารนั้นตายเสียแล้วท่านพราหมณ์สังขารทั้งปวงนั้นไม่เที่ยงท่านอย่าได้เศร้าโศกไปเลยนะ” พราหมณ์ได้ฟังดังนั้นกลับตบมือหัวเราะดังลั่นอาจารย์จึงถามด้วยความประหลาดใจว่า
“ ท่านพราหมณ์ ท่านหัวเราะทำไม ”
พราหมณ์จึงตอบว่า
“ บุตรของเรายังไม่ตายหรอก ที่ตายนั้นเป็นคนอื่น ”
อาจารย์กล่าวว่า”ท่านพราหมณ์ท่านจงเชื่อเถิดนี่คือกระดูกบุตรของท่าน”พร้อมกับนำกระดูกออกมาให้พราหมณ์ดูแต่พราหมณ์กลับกล่าวว่า “ นี่ไม่ใช่กระดูกบุตรของเราบุตรของเรายังไม่ตายหรอก เพราะตระกูลของเรา 7 ชั่วโคตรมาแล้ว ไม่เคยมีใครตายในวัยหนุ่มสาวเลยท่านนั้นพูดปด” ขณะนั้นคนทั้งหลายก็ตบมือหัวเราะกันยกใหญ่อาจารย์เห็นความอัศจรรย์นั้นรู้สึกยินดียิ่งนักจึงถามว่า“ท่านพราหมณ์การที่ตระกูลของท่านไม่เคยมีใครตายในวัยหนุ่มสาวเลยนั้นต้องมีสาเหตุอย่างแน่นอนท่านยึดถือปฏิบัติธรรมข้อใดหรือที่ส่งผลให้คนในตระกูลมีอายุยืนยาว ขอได้โปรดบอกแก่ข้าพเจ้าเถิด” พราหมณ์ได้ฟังดังนั้น ก็บรรยายถึงอานุภาพแห่งคุณความดี ที่เป็นเหตุให้คนในตระกูลมีอายุยืนยาว โดยกล่าวว่า
“ เพราะพวกเราประพฤติธรรมละเว้นความชั่วพวกเราไม่คบคนพาลคบแต่บัณฑิต พวกเรามีจิตยินดีในการให้ทานและการรักษาศีล พวกเราไม่นอกใจภรรยา และภรรยาก็ไม่นอกใจพวกเรา พวกเราไม่ฆ่าสัตว์ ไม่ลักทรัพย์ ไม่ดื่มน้ำเมา ไม่กล่าวคำเท็จ บุตรที่เกิดในภรรยาผู้มีศีลดี ย่อมมีปัญญา ฉลาด รอบรู้ พวกเราทุกคน ทั้งบิดา มารดา บุตร ภรรยา พี่น้องชายหญิง ทาส ทาสี คนอาศัย คนรับใช้ ทั้งหมดล้วนประพฤติธรรม มุ่งประโยชน์ในโลกหน้า ด้วยเหตุนี้ คนหนุ่มสาวของพวกเราจึงไม่ตาย กระดูกที่ท่านนำมานี้ เป็นกระดูกของผู้อื่น มิใช่กระดูกบุตรของเราแน่ เพราะธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม ธรรมย่อม นำความสุขมาให้ ธรรมปาลกุมารบุตรของเราได้รักษาธรรมเป็นอย่างดี บุตรของเราจึงยังมีความสุขอยู่แน่นอนอาจารย์ได้ฟังดังนั้น จึงกล่าวว่า การมาของข้าพเจ้าในครั้งนี้ นับว่ามีประโยชน์ อย่างยิ่ง ขอให้ท่านยกโทษให้กับข้าพเจ้าด้วยเถิด บุตรของท่านนั้นมีความสุขสบายดีกระดูกนี้เป็นกระดูกแพะที่ข้าพเจ้านำมาเพื่อจะทดสอบว่าถ้อยคำบุตรของท่านนั้นจะเป็นจริงหรือไม่และบัดนี้ข้าพเจ้าก็ได้พบความจริงแล้วจึงใคร่ขอให้ท่านได้โปรดมอบข้อธรรมที่ท่านประพฤติปฏิบัติเป็นอย่างดีนี้ให้แก่ข้าพเจ้าเพื่อจะนำไปปฏิบัติให้เกิดผล”เมื่อพราหมณ์อนุญาตแล้วอาจารย์ของธรรมปาลกุมารได้จารึกข้อธรรมเหล่านั้นลงในสมุดแล้วกลับสู่เมืองตักกสิลาฝ่ายธรรมปาลกุมารนั้นเมื่อสำเร็จการศึกษาก็กลับมาหาบิดามารดาพร้อมด้วยบริวารติดตามมามากมายธรรมปาลกุมารผู้มีการรักษาศีลอย่างสม่ำเสมอเขาย่อมไม่เบียดเบียนใครและปราศจากเวรภัยใดๆมาเบียดเบียนนี่คือชีวิตที่เป็นสุขภายใต้ความคุ้มครองแห่งศีลอันเป็นการปกป้องรักษาอย่างแน่นหนาและแข็งแกร่งเกินกว่าที่ทุกข์ภัยอันตรายหรือโรคร้ายใดๆจะมารุกรานทุกคนจึงมั่นใจได้ว่า ธรรมปาลกุมารจะมีอายุยืนนานและมีความสุขสบายดี
สมาชิกแห่งบ้านธรรมปาลคามดำเนินชีวิตอย่างมั่นใจเช่นนี้เพราะค้นพบแล้วว่าการรักษาศีลเป็นการสร้างหลักประกันความปลอดภัยให้กับชีวิตได้อย่างแท้จริง
จากหนังสือ DOU
วิชา SB 101 วิถีชาวพุทธ
