บทความประจำวัน

แต่ดั้งเดิม เมื่อค่านิยมทางวัตถุยังไม่เข้ามามีบทบาทเท่าใดในสังคมของคนไทย ความสำเร็จโดยส่วนใหญ่มุ่งไปทางด้านของนามธรรม คือการมีชีวิตอย่างเป็นสุขมากกว่า ด้วยการยอมรับกันในค่าของความซื่อสัตย์ความดี

ความฝันอันยิ่งใหญ่ของมนุษย์คือความสำเร็จในชีวิต และความสำเร็จดังกล่าวนั้น ถูกมุ่งมั่นชัดเจนไปที่การทำงาน ด้วยระดับของตำแหน่งหน้าที่ ขีดของเงินตราเป็นสำคัญและด้วยกลไกของสังคม ทำให้สิ่งสำคัญที่สุด คือความสุขทางใจ ที่เป็นกุญแจใหญ่ที่สุดที่จะไขไปสู่ความสำเร็จนั้นถูกลืมและจางหายไป

หากมนุษย์ยอมทำทุกอย่าง โดยยอมเสียเวลาทั้งชีวิต เพื่อให้ได้มาซึ่งความสุขแล้ว แต่ทำไมสิ่งที่แสวงหานั้น กลับให้ผลลัพธ์ที่มีความทุกข์พ่วงท้ายมาเสมอ

เป็นความจริงที่ว่า ความทุกข์เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกคนต้องประสบและวิธีการดับทุกข์ที่ดีที่สุด ก็คือการทำสมาธิเจริญภาวนา

การยึดถือมั่นเป็นสิ่งที่เราทำกันมาอย่างนับภพนับชาติไม่ถ้วน จึงเป็นเหตุให้เราต้องเวียนว่ายตายเกิดมาจนกระทั่งบัดนี้ เพราะสิ่งใดๆในโลกนี้ล้วนมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด

แต่สำหรับชีวิตของผู้ที่ได้ศึกษาธรรมะอย่างถูกวิธีแล้ว จะไม่ยอมให้จิตใจของเขาถูกกำหนดได้โดยสภาพแวดล้อม ใจเขาจะอยู่เหนือสภาพแวดล้อม และยังสามารถกำหนดสภาพแวดล้อมได้อีกด้วย

คนเราแสวงหาสิ่งต่างๆ มาทั้งชีวิตก็เพราะต้องการความสุข แต่การจะมีความสุขอย่างแท้จริงได้นั้นมีอยู่วิธีเดียว คือ ต้องปฏิบัติธรรมให้เข้าถึงพระรัตนตรัยภายในตัวและเป็นอันหนึ่งอันเดียว

มนุษย์ทุกคนเกิดมาล้วนปรารถนาการดำเนินชีวิตอย่างมีความสุข หลายคนพยายามแสวงหาไขว่คว้าสิ่งนี้แต่กลับไม่พบ และมักได้มาซึ่งความทุกข์เป็นเครื่องตอบแทนเสมอ เพราะหลงกระทำในสิ่งที่ให้ผลตรงข้ามกับสิ่งที่ปรารถนาคือความสุข โดยไม่รู้ตัว

ด้วยประโยชน์อันมากมายของสมาธิ ทำให้ผู้คนในประเทศต่างๆ ทั่วโลกต่างพากันตื่นตัว ฝึกนั่งสมาธิกันมากขึ้น ดังเช่นในประเทศสหรัฐอเมริการ มีคนนั่งสมาธิอย่างสม่ำเสมอถึงสิบล้านคน

การนั่งสมาธินอกจากจะทำให้ร่างกายและจิตใจมีความสุข ผ่อนคลาย สดชื่น แจ่มใสแล้วในปัจจุบันนี้ ผู้คนยังนิยมฝึกสมาธิเพื่อประโยชน์ในเรื่องการพัฒนาสติปัญญา และการรักษาโรคกันเป็นจำนวนมาก

ที่จริงเรื่องนี้พระพุทธศาสนาของเรามีคำตอบ แล้วว่า"นตฺถิ สนฺติปรํ สุขอื่นยิ่งกว่าใจสงบ ย่อมไม่มี " ซึ่งก็หมายความว่า ความสุขที่แท้จริง คือ ความสุข ที่เกิดขึ้นจากใจที่สงบนั่นเอง

ความต้องการไขว่คว้าหาความสุข หลีกหนีความทุกข์ที่ร้อยรัดดวงใจ เป็นความต้องการของมนุษย์ทุกเชื้อชาติ ศาสนา ทั่งที่อยู่ในวัยเด็ก วัยหนุ่มสาวและวัยชรา

วัดในโลกนี้ เมื่อถือกำเนิดก็เกิดขึ้นเพราะสถานที่แห่งนั้น มีพระภิกษุผู้บำเพ็ญเพียรภาวนาอย่างอุทิศชีวิตเป็นเดิมพันเข้าไปอยู่อาศัยที่นั่น

พระภิกษุเถระ พระมัชฌิมะ พระนวกะในยุคปัจจุบัน ก็ต้องบำเพ็ญภาวนาอย่างอุทิศชีวิตเช่นกัน จึงจะสามารถบรรลุโลกุตรธรรมได้เช่นเดียวกับพระปัจเจกพุทธเจ้าในอดีตกาล

ในทางตรงกันข้าม ถ้าวัดใดก็ตาม ไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองโดยเฉพาะไม่สามารถแจกจ่ายโลกุตรธรรมให้กับประชาชน วัดๆนั้นก็จะต้องกลายเป็น "วัดร้าง" อย่างแน่นอน

การที่วัดใดวัดหนึ่งจะร้างหรือไม่ร้าง การที่พระพุทธศาสนาจะรุ่งเรืองหรือตกต่ำ ก็ขึ้นอยู่กับว่า วัดๆ นั้นทำประโยชนให้แก่สังคมมากน้อยแค่ไหน โดยเฉพาะการเป็น "ผู้ให้ความเจริญด้านจิตใจด้วยกุตรธรรมแก่สังคม"

เมื่อพระภิกษุรูปอื่นได้ทราบข่าวนั้นแล้ว หลังจากเรียนกรรมฐานจากพระบรมศาสดาแล้ว ก็กราบทูลลาไปปาเพ็ญเพียรที่วัดปาแห่งนั้น

การศึกษาเรื่องราวของ "วัดอัมพาฏกวัน" นี้เอง ทำ ไห้ได้เห็นภาพการเจริญเติบโตของพระพุทธศาสนาจากจุดหนึ่งขยายตัวไปล่อีกหลายๆ จุดได้อย่างชัดเจน นั่นคือ การเรื่มต้นจากศรัทธาของ "จิตตคฤหบดี"

ทุกอย่างต้องมีการฝึก และดูเหมือนว่า การฝึกทั้งหมดมีศูนย์กลางอยู่ที่ใจ และบทฝึกที่ ๑ หรีอบทฝึกขั้นอนุบาลของคนเราก็คือ "การสังเกต"

หลังจากแต่งตั้งแล้ว ตระกูลนั้นย่อมถูกยกระดับฐานะป็น"ตระกูลเศรษฐี" บุตรชายสามารถสิบทอดตำแหน่งเศรษฐีประจำเมืองต่อจากบิดาได้

การฝึกสมาธิ ส่งเสริม ให้คุณภาพของใจดีขึ้น คือ ทำให้จิตใจผ่องใสสะอาด บริสุทธิ์ สงบ เยือกเย็น ปลอดโปร่ง โล่ง เบาสบาย มีความจำ และสติปัญญาดีขึ้น