บทความประจำวัน

พอละโลกไปแล้ว นึกถึงบุญไม่ออก เพราะตอนเป็นมนุษย์ ไม่เคยนึก แล้วก็ไม่เข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าบุญสำคัญ เป็นที่พึ่งในปรโลก

อย่าวิตกกังวล อย่าขุ่นมัวนะจ๊ะ ทำใจให้ใสๆเข้าไว้ ให้ใจผ่องใสอยู่เสมอๆ

แล้วยิ่งเราสละทรัพย์ เราก็จะมีทรัพย์บังเกิดขึ้นคอยท่าเอาไว้เป็นอุปกรณ์ในการสร้าง บารมีของเราต่อไปในอนาคต

"เรื่องการทำบุญน่ะ ตั้งใจจะทำบุญกฐินด้วยตัวเอง แต่ไม่อยากชักชวนคนอื่น หลวงพ่อเมตตาให้โอวาสว่าความคิดว่าจะทำบุญด้วยตนเอง

ให้ทำอย่างนี้ทุกวันนะลูกนะ ทุกวัน อย่าให้ขาดเลยแม้แต่วันเดียว จนกระทั่งถึงวันทอดกฐิน...

...ไม่มีใครจะทำแทนเราได้ นอกจากเราทำด้วยตัวของเราเอง เราทำเราก็ได้

ทุกครั้งที่ทำบุญ เราต้องอธิษฐานถือเป็นอธิษฐานบารมีของเราพระโพธิสัตว์ทุกพระองค์ ก็ทำอย่างนี้มาตลอด

ถ้าไม่รู้หลักสูตรของชีวิตก่อนเดินทางไปสู่ปรโลก จะทำไม่เป็น ยิ่งโดยเฉพาะช่วงสุดท้าย ของชีวิต มันมีโรคภัยไข้เจ็บ บางคนก็ทุกข์ทรมานมาก บางคนก็ปานกลาง บางคนก็น้อย ไม่เหมือนกัน

แต่ว่าไม่รู้ว่าความสุขมันอยู่ที่ไหน ได้ยินแต่คำว่า “ความสุข” กับคำว่า “บรมสุข” คือพระนิพพาน

...การนั่งสมาธิ หรือที่เราคุ้นเคยกับคำว่า “ปฏิบัติธรรม” เป็นส่ิงสำคัญสำหรับชีวิต เป็นงานที่แท้จริง เกิดประโยชน์สุขทันที ที่เข้าถึง และเป็นส่ิงสำคัญท่ีทำแทนกันไม่ได้

เวลา เป็นสิ่งที่มีค่าอย่างยิ่ง สำหรับนักสร้างบารมี เราจะสูญเสียเวลาไปไม่ได้อีกแล้ว เนื่องจากคู่แข่งที่แท้จริง คือ..เวลา ทุก ๆ วินาทีที่ผ่านไป ได้กลืนเอาชีวิตของเราไปด้วย

...เมื่อเราทำเช่นนี้ได้สม่ำเสมอ คุณสมบัติพิเศษ ตลอดจนสิ่งดีๆ ที่พิเศษ จะทยอยบังเกิดขึ้นกับตัวเราได้อย่างแตกต่างจากคนที่จมอยู่ในกองทุกข์ทั่วไป

..."ถ้าใจเราเป็นกุศล บุญก็ลงได้เต็มที่""ถ้าเป็นบาป อกุศลบาป ก็ลงได้เต็มที่"มาขัดมา ขวางมา ทำให้เกิดความทุกข์ทรมานนี่ มันสลับกันอยู่อย่างนี้

ตอนหลวงพ่ออายุ 19 ปี บอกคุณยายว่าจะบวช ยายบอก ยังไม่ให้บวช ให้เป็นบัณฑิตทั้งทางโลกและทางธรรม แล้วค่อยมาบวช

ลังจากนั่งสมาธิกับคุณยายได้ไม่นาน ท่านก็พบคำตอบที่เฝ้าค้นหามาตลอดว่า “คนเราเกิดมาทำไม อะไรคือเป้าหมายที่แท้จริงของชีวิต” ซึ่งการปฏิบัติธรรมกับคุณยายทำให้ท่านพบคำตอบแล้วว่า

ในวันแรกพบนั้นเอง ท่านรู้สึกได้ทันทีว่า ได้พบครูบาอาจารย์ที่แสวงหามาแสนนาน จึงขอฝากตัวเป็นศิษย์ของท่านด้วยความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม ซึ่งคุณยายอาจารย์ได้ทักท่านราวกับรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าว่า

เมื่อพบกับคุณยายครั้งแรก ขณะนั้นคุณยายอาจารย์อายุได้ 53 ปี มองภายนอกเป็นเพียงแม่ชีธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีรูปร่างผอมบาง เนื้อตัวสะพรั่งไปด้วยเส้นเอ็น หากแต่แววตานั้นสุกใส สะท้อนความเป็นผู้ทรงภูมิอันสูงยิ่ง

จนกระทั่งในปี พ.ศ. 2506 ขณะที่มีอายุได้ 19 ปี อยู่ในช่วงเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยท่านได้ตัดสินใจไปวัดปากน้ำ ภาษีเจริญ เพื่อตามหาคุณแม่อาจารย์ลูกจันทร์

และแล้ววันหนึ่งท่านได้พบหนังสือชื่อ “ธรรมกาย” ซึ่งเขียนตามแนวเทศนาของพระเดชพระคุณพระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) หลวงปู่วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ มีข้อความว่า

บ่อยครั้งที่เด็กชายไชยบูลย์ มองไปบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ราวกับพยายามค้นหาคำตอบที่ค้างคาใจ ซึ่งมีผลให้ความคิดนี้ยิ่งตกผลึกอยู่ในใจตลอดเวลา ผิดจากเด็กวัยเดียวกันที่ควรจะสนุกสนานเพลิดเพลิน

...พระตถาคตคือพระธรรมกาย ซึ่งอยู่ภายในตัวของเราเอง และภายใน ตัวของมนุษย์ทุก ๆ คนในโลก แต่เขาไม่รู้ว่ามีอยู่ คำว่า “พระตถาคตเจ้า” จะใช้เมื่อพระบรมโพธิสัตว์