บทความประจำวัน

ภัยของสัตว์ผู้เกิดมาแล้ว ย่อมมีเพราะต้องตายแน่นอน เหมือนภัยของผลไม้สุก

คนใดมีใจผ่องใส ให้ข้าวด้วยศรัทธา คนนั้นย่อมได้ข้าว ทั้งในโลกนี้ ทั้งในโลกหน้าเหมือนกัน

ถ้าสัตว์พึงรู้อย่างนี้ว่า ชาติสมภพนี้เป็นทุกข์ สัตว์ก็ไม่ควรฆ่าสัตว์ เพราะผู้ฆ่าสัตว์ย่อมเศร้าโศก

ผู้ใดปรารถนาโภคทรัพย์ อายุ ยศ สุข อันเป็นทิพย์

เมื่อพระพุทธเจ้า ผู้ทำความสว่างเกิดขึ้นโนโลก พระองค์ย่อมประกาศธรรมสำหรับดับทุกข์นี้

ผู้ใดครอบงำตัณหาลามก อันล่วงได้ยากในโลก ความโศกทั้งหลายย่อมตกไปจากผู้นั้น

กระแสเหล่าใดมีอยู่ในโลก สติเป็นเครื่องกั้นกระแสเหล่านั้น เรากล่าวว่าสติเป็นเครื่องกั้นกระแส

ผู้มีจิตอันไม่ชุ่มด้วยราคะ มีใจอันโทสะไม่กระทบแล้ว

สติกำหนดลมหายใจเข้าออก อันผู้ใดไม่อบรมให้บริบูรณ์

ผู้โลภย่อมไม่รู้อรรถ ผู้โลภย่อมไม่เห็นธรรม ความโลภเข้าครอบงำคนใด เมื่อใด

สัตว์โลกถูกมฤตยูขจัดแล้ว ถูกชราล้อมไว้

ผู้ชนะย่อมก่อเวร ผู้แพ้ย่อมนอนเป็นทุกข์ คนละความชนะและความแพ้ได้แล้ว สงบใจได้ ย่อมนอนเป็นสุข

ผู้มีบุตรย่อมเศร้าโศกเพราะบุตร ผู้มีโคย่อมเศร้าโศกเพราะโคเหมือนกัน นรชนมีความเศร้าโศกเพราะอุปธิ

ถ้ามีวาจาประกอบด้วยข้อความ ซึ่งไม่เป็นประโยชน์แม้ตั้งพัน

ศีลเท่านั้นเป็นเลิศในโลกนี้ ส่วนผู้มีปัญญาเป็นผู้สูงสุด

ห้วงน้ำที่เต็มฝั่ง พึงพัดต้นไม้ซึ่งเกิดที่ตลิ่งได้ฉันใด สัตว์มีชีวิตทั้งปวง

“ผู้ใดมีความสัตย์ มีธรรม มีความไม่เบียดเบียน มีความสำรวม และมีความข่มใจ

“ราคะ โทสะ และอวิชชา อันผู้ใดหลุดพ้นแล้ว ผู้นั้นเป็นผู้คงที่มีสายล่ามขาดแล้ว

“เกียรติยศย่อมเจริญแก่ผู้ขยัน มีสติ มีการงานสะอาด ใคร่ครวญแล้วจึงทำ

“บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน สอนผู้อื่นผ่านหลังจึงไม่มัวหมอง”

“โลกถูกอวิชชาปิดบังแล้ว ไม่ปรากฏเพราะความตระหนี่ (และความประมาท)